کافه خوندنی

«آقای سیاه» نامی است که ژو بینگ در مصاحبه‌ها به قهرمان این رمان داده است. به‌لحاظ بصری، او دقیقاً مشابه تصویر روی درب اماکن مردانه است: نقطه‌ای به‌جای سر، شانه‌های مستطیلی و برآمدگی‌هایی گرد به‌جای دست‌وپا.

لارا وپنیار (Lara Vapnyar) در سال 1994 از روسیه به نیویورک مهاجرت کرده است. او از سال 2002 داستان‌های کوتاه خود را در مجلات انگلیسی چاپ کرده و در حال حاضر مشغول گذراندن دوره دکترا در ادبیات تطبیقی است.

وقتی برگشتم، ارنستو لاغرتر شده بود و گل ها خشک و خاک گرفته بود و از عکس ها و ملحفه ها خبری نبود...

یک‌ ربع ‌دیگر زنگ‌ کلاس‌ می‌خورد. خبر صفحه‌ی‌ حوادث‌ نظرش‌ را جلب‌ کرده‌ بود. چند تا موضوع‌ روی‌ تخته‌ سیاه‌ نوشت‌ که‌ هفته‌ی‌ بعد از روی‌ آن‌ها انشاء بنویسند. بچه‌ها مشغول‌ نوشتن‌ شدند. آقای‌ مقدم‌ روزنامه‌ را روی‌ میز پهن‌ کرد...

یک قتل؛ بازجویی از زن، بازجویی از مادرزن، بازجویی از روح مرد، بازجویی از گربه خانگی، بازجویی از خواستگار اول...

یکی داستان است پر آب چشم...

یک داستان تقدیم به محمدرضا لطفی و صدای تارش؛ تصویر لطفی بود که تار می نواخت و وقتی شجریان شروع کرد به خواندن، تصویر چرخید...

اونو از پله‌ها بالا کشیدم‌ و بردمش‌ تو. کلی‌ وقت‌مو گرفت‌، به‌ زور تونستم‌این‌کار رو انجام‌ بدم‌. جثه‌ی‌ بزرگی‌ داشت‌. خونو بند آوردم‌ و رو سرش‌ یخ‌گذاشتم‌، اما روزها گذشت‌ تا خوب‌ شد. بعد از این‌ دیگه‌ نمی‌تونست‌ کاری‌انجام‌ بده‌، جز این‌که‌ ...

مردی میان در باز آپارتمان ایستاده بود و به او اشاره می کرد: خودش است...

یک داستان غم انگیز؛ ماجرای تخریب را چطور می توانستیم به عمو بگوییم؟ بگوییم بیل انداختند زیر خاطراتت؟

باید بگم بابام از سداریس متنفر بود ، همیشه یه جوری اسمش رو می گفت که ما را یاد آسکاریس و واریس بندازه...

دستش می لرزید، نمی دانست چه اتفاقی افتاده، عقب عقب آمد و شیر خوردن بچه را تماشا کرد، سایه کوتاه درخت گز افتاده بود روی دوش مادر و صورت بچه...