کافه خوندنی

علی اسفندیاری، مشهور به نیمایوشیج و متخلص به نیما، فرزند ابراهیم خان اعظام السلطنه نوری، از شاعران مشهور معاصر و دگرگون کننده مسیر شعر فارسی است.

چه‌کار کند؟ برگردد؟ تلفن بزند؟ و یا بپرد توی تراموا و برود؟ ساعت دوازده است. شاید پیشی حالا برگشته. پیشی حتماً با من می‌آید. شاید هم پدر حالا آن‌جا است و منتظر اوست. شاید پدر، پیشی را هم برداشت. می‌خواهد برگردد، با تراموا برگردد، ولی از دروازه هم رد شده،

برمی‌گشت‌ و توی‌ اتاق‌ سرگردان‌ راه‌ می‌رفت‌ و آخر دست‌ می‌گذاشت‌ روی‌ دستگیره‌ی‌ در هال‌ که‌ پیرزن‌ از توی‌ آشپزخانه‌ می‌گفت:

ده سال پيش ، وقتي" يوهان فراگوت "زميني به نام "اِسپَرلُوس "خريد و به آن جا نقل مکان کرد ، خانه ي اربابي کهن سالِ رها شده اي بود با کوره راه هاي باغ. فراگوت معبد آن را ويران کرد و کارگاه نقاشي جديدي بنا نمود. وي مدت هفت سال در آن جا سرگرم نقاشي بود.

"کسی که به کاری بیاید ، نباید فرصت زیستن یا مردن را به حساب آورد. باید تنها آن را به حساب آورَد که آن چه انجام می دهد، درست است یا نادرست ." جان اشتاین بِک (نویسنده امریکایی قرن بیستم)

تبرزین را به باربری که کنار در ایستاده هدیه می‌کنم. نفس زنان و بداخلاق برمی‌گردم و می‌بینم که خانم پیر، گیج و مضطرب، سرجایش ایستاده و به اطراف نگاه می‌کند. راهش را بلد نیست. چشمش که به من می‌افتد، ذوق می‌کند. دستش را برایم تکان می‌دهد.

آن‌جا که فرد قدرتمندی بر مطلبی پافشاری کند، حتی در غیرممکن‌ترین موارد هم باید سعی کنی به‌ ظاهر با خواسته‌اش موافقت کنی...

یی‌یون لی در سال 1972 در پکن به دنیا آمد و در سال 1996 به امریکا مهاجرت کرد. او که به رشته پزشکی علاقه داشت در دانشگاه آیوا ثبت نام کرد و به ادبیات خلاقه و نوشتن رو آورد. در کارگاه نویسندگان آیوا شرکت کرد و در رشته نگارش خلاقه غیر داستانی

عروسي محشري مي‌شد، اگر عروسش من نبودم.

روایت سوگل مهاجری از تحصیل در غربت، روایت هم‌نشینی این کرانه‌ها در یک روزِ نه‌چندان به‌خصوص است.

عزیز الوندی روی نیمکت آهنی، درون اتاقک دژبانیِ دروازه‌ی پادگان نشسته است. کوله‌ی کهنه را زیر خیمه‌ی انگشت‌های هر دو دست، روی زانوها قرار داده است. درون کوله، مدارک هویت و تمام حقوق سربازی‌اش لابه‌لای دو دست رختِ نظام و دو جفت زیرپوشِ کهنه، جاسازی شده‌اند.

گشت‌وگذار امروزم در محوطه‌ي دانشگاه خيلي تجربه‌ي جالبي بود چون زمان ما پرينستون به‌کل وضع ديگري داشت. مثلا همين عبادتگاه؛ زماني را يادم است كه ساختماني نبود و فقط بخشي از جنگل را پاك‌تراش كرده بودند و دورش را با چوب‌هاي نوك‌تيز حصار كشيده بودند.