کافه خوندنی

هنر در زبان فارسی، مرکب از دو واژه «سو» یا «هو» و «نره» به معنی نیک و نیکمرد است؛ به عبارتی یعنی انسان نیک. در گاتها هنر صفت اهورا است و وهومن است. در همه متون متأثر از گاتها و اوستا هنر نوعی فضیلت محسوب می شود که نسبت نزدیکی با خرد و پارسایی دارد...

در نیمۀ دوم قرن نوزده، ظاهراً تنها فضای هنری پاریس بود که می‌توانست پایگاه شرایطی درست باشد، شرایطی که یکی از پراهمیت‌ترین گسترش‌های تاریخ هنر را آبستن بود. شرایطی که در آن زبان نقاشی وسیلۀ گویایی شد برای انتقال احساسات و هیجانات انسانی.

در نیمۀ دوم قرن نوزده، ظاهراً تنها فضای هنری پاریس بود که می‌توانست پایگاه شرایطی درست باشد، شرایطی که یکی از پراهمیت‌ترین گسترش‌های تاریخ هنر را آبستن بود. شرایطی که در آن زبان نقاشی وسیلۀ گویایی شد برای انتقال احساسات و هیجانات انسانی.

در ادبیات سنتی چین افسانه‌ای وجود دارد که از هر جهت به ماجرای سیاوش می‌ماند: مردی است، به نام «چووانگ» Chou Wang (برابر کاووس شاهنامه)، زن او «سوتاکی» Sutaki (نظیرسودابه) بر او چیرگی دارد. سوتاکی سبب طرد شاهزاده «یین کیائو» Yin Kiao از دربار می‌شود.

در ژانر تاریخی- مذهبی، سینماگران با بهره‌گیری از روایات یا کتب دینی به تاریخ مذاهب و ادیان پرداخته‌اند و مخاطبان هم با استقبال از این نوع آثار، علاقه‌مندی خود را همواره به رخ کشیده‌اند.

هنر امروز به بیان اوهام و عوالم فردی محدود شده است و هنرمند دیگر نماینده «من تاریخی بشر» و یا «حیثیت کلی انسانی» نیست. او تجربیات شخصی و تعمیم ناپذیر خود را باز می گوید، آن هم به زبانی که مخاطب خاص دارد و مردمان در نمی یابند.

وقتی می گوییم این موسیقی خوب است و این موسیقی بد است، چه چیزی را مراد می کنیم؟ آیا خوب و بد هم مانند زیبا و نازیبا امری کاملا ذهنی و سلیقه یی است یا می توان آن را بین الاذهانی تلقی کرد؟