مادرت اصلا شلوار پاش نیس...
این صدا با وضوح از میان جنگل بلند شد، رفته رفته خاموش گردید و صدائی دیگر شبیه طنینی دنبال آن را گرفت:
وقتی اونو درآورد دیدمش....
و دیگر صدائی تیز، گوشخراش و مردانه:
و اونو تو الکل شست....
بعد چهار صدا که هماهنگ باهم می آمیخت، بر فراز درختها پراکنده شد:
و آویزونش کرد تو راهرو....
چهار پسر سیاهپوست درحالی که بی پروا می خندیدند، از جنگل بیرون آمدند و قدم به علفزار باز گذاشتند. با پاهای عریان تنبلانه راه می رفتند، و با چوبدستی های بلند پیچک ها و بوته های درهم را می کوبیدند.
کاشکی چند خط دیگه از از تصنیف رو بلد بودم.
کاشکی منم بلد بودم.
آره، وقتی به اونجا میرسی که یارو شلوارشو تو راهرو آویزون کرده، دیگه مجبوری ساکت بشی.
هی، با راهرو چه کلمه ای جور در میاد؟
نو.
جو.
مو.
چو.
آنها خندان خود را روی علفها انداختند.
بیک بوی؟
ها؟
یه چیزی رو میدونی؟
چی رو؟
تو حتماً دیوونه ای!
آره، تو دیوونه عینهو ساس هستی!
واسه چی دیوونه م؟
آهای، کدومتون «چو» بگوشتون خورده؟
تو یه کلمه ای میخواستی که با «راهرو» جور در بیاد، مگه نه؟
آره، اما «چو» یعنی چی؟
کاکاسیا، «چو» چوه دیگه.
درحالی که برگ های سبز و دراز علفها را با پنجه های پاهاشان می گرفتند و می کشیدند، بی پروا خندیدند.
خب، اگه «چو» چوه، پس چو یعنی چی؟
اوه، میدونم.
چیه؟
اون تصنیف مامانی یه همچین چیزیه:
مادرت اصلا شلوار پاش نیس،
وقتی اونو درآورد دیدمش،
اونو با الکل شست،
و آویزونش کرد تو راهرو
و بعداً کشیدش به چو.
بار دیگر خندیدند. شانه هایشان را تخت به زمین چسبانده بودند، زانوهاشان را بالا نگهداشته بودند، و چهره هاشان درست در برابر خورشید بود.
بیک بوی، تو دیوونه ای!
از من دیگه چیزی نپرس.
کاکاسیا، تو دیوونه ای!
ساکت شدند، تبسم کردند، و پلکهاشان را به نرمی در مقابل آفتاب برهم گذاشتند.
های، زمین گرم نیس؟
عینهو رختخواب.
خدایا، کاشکی می تونستم همیشه اینجا بمونم.
منم همینطور.
انگار این آفتاب قشنگ توی تمام بدنم گردش می کنه.
انگار استخونهام گرم شده.
در دور دست یک ترن سوتی غم انگیز کشید.
چهارمیش داره میره!
شلاقی میره!
رو خط سیخکی میدوه!
خدا جون، میره به شمال، میره به شمال!
درحالی که پاشنه های برهنه شان را روی علفها می کوبیدند، شروع کردن به آواز خواندن.
این ترن عازم عرشه
این ترن، اوه، هاله لویا
این ترن عازم عرشه
این ترن، اوه هاله لویا
این ترن عازم عرشه
اگه سوارش باشی دیگه لازم نیس بترسی یا ناراحت باشی
این ترن، اوه، هاله لویا
این ترن....
این ترن اصلا قمار باز سوارش نیس
این ترن، اوه، هاله لویا
این ترن اصلا قمار باز سوارش نیس
این ترن، اوه، هاله لویا
این ترن اصلا نه قمار باز سوارشه
نه پرسه زنهای روز و نه ولگردهای نصف شب
این ترن، اوه، هاله لویا
این ترن....
موقعی که آوازشان تمام شد، درحالی که به ترنی عازم عرش خداوند فکر می کردند، زدند زیر خنده.
به، آواز قشنگیه!
ان ن ن ن ن س س س س س س سون...
چی؟
وای ی ی ی ی ی ی ی ز...
چی؟
یه نفر باد ول کرده! همین!
باک، بوبو ولستر ازجا پرید. بیک بوی روی زمین ماند و خودش را به خواب زد.
وای، بوی بدی میاد!
بیک بوی؟
هوم؟
گندت زده!
گند؟
خدایا، مگه بو رو نمی فهمی؟
چه بوئی رو؟
کاکاسیا، حتماً سخت سرما خوردی!
چه بوئی؟
کاکاسیا، زه زدی!
بیک بوی خندید، از پشت خودش را روی علفها انداخت و چشمهایش را بست.
مرغی که قدقد می کنه مرغیه که تخم میذاره.
ما که مرغ نیستیم.
شما قدقد کردین، مگه نه؟
سه پسر با سرهای افراشته به راه افتادند.
بیاین!
کجا میخواین برین؟
میریم تو آبگیر شنا کنیم.
آره، بریم شنا....
متن کامل کتاب در این سایت ارائه شده است.
بخش بعدی متن را می‌توانید در «بیک بوی» خانه را ترک می گوید - قسمت سوم مطالعه نمایید.
