اخیرا اشخاص ماجراجو تیغه‌های فلزی را با چرخ جایگزین کردند تا روی سطوح صاف غیریخی هم بتوان اسکیت کرد. براساس روایاتی که شاید درست نباشد یکی از این افراد مخترع جوزف مرلین اهل لندن بود. او در سال 1760 می‌خواست در حال نواختن ویولن با اسکیت از روی سطح صافی که شیب ملایمی داشت وارد محفل جشنی شود. متاسفانه هدایت اسکیت‌های تخت و مستقیم او بسیار دشوار بود و او در برابر جمع انبوهی که در برابر تالار گرد آمده بودند شرمنده شد.
چیزی که امروزه آن را رولر اسکیت می‌نامیم توسط یک آمریکایی به نام جیمز پلیمپتون در سال 1863 اختراع شد. او که در پی ساخت وسیله‌ای باثبات و در عین حال دارای قابلیت مانور بود تنها از دو جفت چرخ استفاده کرد که یکی زیر پاشنه و دیگری زیر قسمت جلوی پا قرار می‌گرفت. اسم دقیق اسکیت او کواد اسکیت به معنی اسکیت چهارچرخه بود. برای اولین بار ورزشکاران می‌توانستند با این اسکیت‌های چرخ‌دار روی خط منحنی و حتی رو به عقب حرکت کنند. به این ترتیب رولر اسکیت‌ها طرفداران بسیاری یافتند. با رواج کاربرد بلبرینگ که دهه‌ی 1880 در ساخت دوچرخه (1861) از آن استفاده شد، اسکیت به وسیله‌ای راحت‌تر و سبک‌تر تبدیل شد. در دهه‌ی 1960 چرخ‌های پلاستیکی محکم و مقاوم از جنس پلی‌اورتان جایگزین چرخ‌های لاستیکی و چوبی شدند. طی یک قرن بعد محبوبیت رولر اسکیت‌بارها دچار اوج و افول شد، مردم گاهی دیوانه‌وار عاشقش شدند و گاهی به کلی فراموشش کردند.
اسکیت‌های تخت و مستقیم شبیه ان‌هایی که مرلین ساخته بود، توسط برادران اولسن در مینه‌سوتا که هاکی روی یخ بازی می‌کردند، احیا شد. آن‌ها تصادفا یک جفت اسکیت عتیقه را که مربوط به قبل از دوران پلیمپتون بود پیدا کردند و با توجه به این که در پی ابداع وسیله‌ای برای تمرینات بیرون از محدوده‌ی زمین یخی برای اعضای تیم بودند مواد مدرن را با ایده‌ی اسکیت چهارچرخه ادغام کردند و اسکیت تیغه‌ای (roller- btading) را به وجود آوردند. اولین نمونه‌های آن در سال 1983 به بازار عرضه شد اما مشکلات فنی زیادی داشت و برادران اولسن خیلی زود کمپانی آن را به شخص دیگری که امکانات بیشتری برای حمایت از این اختراع داشت، سپردند. به تدریج با کاربرد مواد جدید و طراحی بهتر اسکیت‌های سبک‌تر و مطمئن‌تری ساخته شدند و طی چند سال فروش بسیار بالا رفت.
در همین ایام اسکیت‌های چهارچرخه به شکل جدیدی که همان اسکیت بورد (تخته اسکیت) بود درآمدند. در این وسیله ورزشی دو جفت چرخ را به دو سر صفحه‌ی مسطحی بستند. گویا دهه‌ی 1950 بود که این وسیله در میان ورزشکاران اسکی روی آب کالیفرنیا که مایل بودند وقتی اوضاع دریا جهت اسکی مناسب و مساعد نیست تفریح جایگزینی داشته باشند، به وجود آمد. مدل‌های اولیه با دست ساخته شدند. علاقه‌مندان دریافتند که مثل اسکی روی آب حین استفاده از اسکیت بورد باید اتصال خود را با آن به طور پیوسته حفظ کنند. با استفاده از مواد جدید و فناوری پیشرفته‌تر توانایی انجام حرکات پیچیده با اسکیت‌بورد افزایش یافت و این ورزش به بخش ناگسستنی زندگی جوانان تبدیل شد.
