کافه خوندنی

در نخستین بامداد تعطیلات، پسر جوان انگلیسی سر پیچ جاده ساحلی ایستاد و به خلیج وحشی صخره ای چشم دوخت. ساحل شلوغی که از سالها پیش خیلی خوب با آن آشنا بود. جلوتر از او مادر کیفی با نوارهای روشن در یک دست داشت و دست دیگرش را که در زیر نور آفتاب بسیار سپید مینمود، به نرمی تکان میداد و قدم میزد. پسر نگاه ناراضی خود را از بازوی سپید و لخت مادر به سوی خلیج چرخاند و در پی او راه خود را از سر گرفت.
مادر که متوجه غیبت پسرش شده بود تصمیم گرفت برای یافتن اش نگاهی به اطراف بیاندازد. بعد از دیدن پسر با لحنی نگران گفت:
- آه ، تویی جری!
بعد لبخندی زد و ادامه داد:
- عزیزم چرا دوست نداری با من بیآیی؟ نکنه دوست داری ...
از اینکه به خاطر گرفتاریهای شخصی از علایقی که پسرش ممکن بود پنهانی در دلش پرورده باشد و او نسبت به آنها بی توجه بوده ، قلباً احساس گناه کرد. پسر با لبخند حاکی از پریشانی و پوزش کاملا آشنا بود. پشیمان از کرده خود شروع به دویدن از پی مادر کرد و درهمان حال برگشت و از روی شانه نگاهی به طبیعت وحشی انداخت. همه صبح ضمن بازی در ساحل به این قضیه میاندیشید.
صبح روز بعد، وقتی طبق معمول زمان شنا و حمام آفتاب رسید، مادر پرسید:
- جری ، نکند از این ساحل حوصله ات سر رفته؟ دوست داری جای دیگری بروی؟
جری بیدرنگ، به دور از هرگونه میل قاطع به دوری از مادر، با لحنی سلحشورانه پاسخ داد:
- آه ، نه !
اما وقتی داشتند از جاده سراشیبی پایین میرفتند گفت :
- دلم میخواهد بروم و صخره های پایین را تماشا کنم.
مادر موافقت کرد. صخره ها به نظر سرکش و وحشی می آمدند و جنبنده ای به چشم نمیخورد. اما اضافه کرد:
اشکالی نداره جری .
اما بعد از اینکه از تماشا سیر شدی به ساحل بزرگ بیا و یا مستقیماً به ویلا برگرد.
مادر دور شد. اینک بازوان سپیدش در نتیجه گردش زیر آفتاب دیروز به سرخی میزد. نزدیک بود به دنبال مادر بدود چون نمیتوانست تنها رفتن او را تحمل کند. اما اینکار را نکرد.
البته مادر هم پیش خود میاندیشید که پسرش به حدی بزرگ شده که بتواند مواظب خودش باشد.
- آیا لازم است او را اینهمه وابسته به خود نگهدارم ؟ نباید فکر کند که حتماً باید همیشه پیش من باشد. باید بیشتر دقت کنم.
زن بیوه بود و پسر یازده ساله تنها فرزندش بود. مصمم بود حد میانه را نگه دارد، نه مالک مطلق اش باشد و نه در محبت کردن مضایقه کند. با نگرانی به سوی ساحل اش براه افتاد.
جری وقتی دید مادرش به ساحل اختصاصی خودشان رسیده از سراشیبی صخره ها به طرف خلیج براه افتاد . از جایی که او ایستاده بود، میان صخره های قرمز- قهوه ای پایین، چشم اندازی از حرکت امواج آبی متمایل به سبز با حاشیه سپید دیده میشد. هر چه پایینتر میرفت متوجه شاخابه های خشن، صخره های تیز و گستره، سنگهای کوچک پوز و رویه ترد و شکننده آنها میشد که به رنگ ارغوانی و آبی مایل به تیره در آمده بودند. با جست و خیز و دوان دوان فاصله چند یاردی مانده به خلیج آبهای سفید و کم عمق کناره ساحل را طی کرد و خود را به بازوان نرم آب سپرد و شروع به شنا کرد. پسر شناگر ماهری بود و شناکنان به سرعت از روی شنهای درخشان گذشت و به سمت صخره هایی که چون هیولاهایی بیرنگ در میان دریا سر از آب بدر آورده بودند رفت و بعد در دریای واقعی بود. دریای گرم که جریانات خنک زیرسطح آب ران هایش را قلقلک میداد.
وقتی به اندازه کافی از ساحل دور شد برگشت و نه تنها خلیج کوچک را در دوردست، بلکه سنگ پوزهایی را که بین خلیج و ساحل بزرگ قرار داشت تماشا کرد. روی سطح آب نوازشگر شناور ماند و به مادرش چشم دوخت. مادر آنجا بود. نقطه ای زرد رنگ زیر چتری که به نظر مثل قاچی از پرتقال میرسید. پسر با احساس امنیت از این که مادرش آنجا بود به ساحل بازگشت اما ناگهان حس کرد که تنهاست.
در لبه دماغه کوچک آنسوتر از سنگ پوزها اینجا و آنجا صخره هایی بودند که چند پسر داشتند روی آنها لباسهایشان را در می آوردند. پسرها لخت از صخره ها پایین آمدند. پسر انگلیسی به طرف آنها شنا کرد اما فاصله اش را به اندازه کافی از آنها حفظ کرد. آنها از ساحل دور بودند و کاملاً برنزه شده بودند و به زبانی حرف میزدند که درکش برای پسر امکان نداشت. احساس با آنها بودن و یکی از آنها بودن وجود پسر را فرا گرفت. شناکنان کمی جلوتر رفت. پسرها برگشتند و با چشمان ریز و تیره شان که سرزندگی از آن می بارید به او نگاه کردند. بعد یکی از آنها لبخندی زد و دست تکان داد. همین حرکت کافی بود. در چشم به هم زدنی شناکنان پیش آنها رفت و روی یکی از صخره ها در کنارشان قرار گرفت. لبخندی از سر هیجان و نومیدی بر لب داشت. بچه ها شادمانه به او خوشامد میگفتند. کم کم میکوشید بر لبخند هیجانی حاکی از عدم درک زبان آنها فایق آید. بچه ها فهمیدند که او فردی خارجی است که از ساحل اختصاصی خود دور شده است. خواستند که بیخیالش شوند اما او خوشحال بود. با آنها بود. آنها از بالای صخره ها به پایین شیرجه میرفتند و بعد از فرو رفتن در عمق آبهای آبی دریا بالا می آمدند و دوری میزدند و از صخره بالا می آمدند و منتظر میشدند تا نوبتشان بار دیگر فرارسد. از نظر جری آنها پسر بزرگ بودند. در واقع مرد شده بودند. جری شیرجه زد و آنها نگاهش کردند. و بعد وقتی دوری در آب زد و از صخره بالا آمد تا در نوبت خود قرار بگیرد آنها جا برایش باز کردند و به این ترتیب در جمع آنها پذیرفته شد. او با اعتماد به نفس و غرور بار دیگر شیرجه زد.
کمی بعد پسری که از همه بزرگتر بود خودی نشان داد و به داخل آب شیرجه زد و بالا نیامد. بقیه تماشا میکردند. جری که دید پسر از آب بیرون نیامد شروع به ایما و اشاراتی کرد تا به آنها هشدار بدهد. اما آنها با بیتفاوتی نگاهش کردند و بعد دوباره چشم به آب دوختند. بعد از مدتی نسبتاً طولانی پسر از آنسوی صخره از آب بیرون آمد و با فریاد پیروزی نفس حبس شده را با سرو صدا بیرون داد. بلافاصله بقیه شیرجه زدند. دریک لحظه، صبح مملو از شادی و نشاط بچه ها شد. بعد فضا و سطح آب خالی از سر و صدا شد اما در زیرآب جنب و جوش ادامه داشت.
جری شیرجه زد و به جمع شناگران زیر آب پیوست. دیواره سیاه صخره را در زیر آب دید و به ان دست سایید و بلافاصله به سطح آب برگشت. دیواره صخره حایلی بود که از پشت آن می توانست اطراف را ببیند. کسی را ندید. در زیر آب سایه روشن های اندام شناگران محو شده بود. آنسوتر از دیواره حصارگونه صخره  یکی یکی از آب بالا آمدند. جری فکر کرد که آنها حتماً از سوراخ یا حفرهای در صخره گذشته اند. دوباره شیرجه رفت. پایین آبهای شور غیر از دیواره صخره چیزی ندید. وقتی به سطح آب آمد بچه ها روی صخره شیرجه نشسته بودند و آماده دور بعدی می شدند. جری ناراحت از شکست خود به انگلیسی داد زد:
- به من نگاه کنید.
و مثل توله ای نادان شروع به حرکات عجیب و پاشیدن و مشت زدن به آب کرد.
بچه ها با نگاهی تحقیرآمیز به او نگاه کردند . او تحقیر و ناراحتی را میشناخت. وقتی در انجام کاری موفق نمیشد و میخواست توجه مادرش را جلب کند با این نوع نگاه ناراحت کننده مادر مواجه می شد. احساس میکرد شرم شکست چون رد زخمی پنهان نشدنی در چهره اش نمایان است . نگاهی به پسرهای بزرگتر از خود انداخت و داد زد:
- بن ژور ! مرسی! ارور!موسیور، موسیور!
در همین حال گوشهای خود راگرفت و با دست تکان داد.
آب داخل دهانش شد. سرفه کرد و زیر آب رفت و باز بالا آمد. بچه ها روی صخره بودند و بعد هوا پر از بوی بچه هایی شد که شیرجه میزدند. به نظر میرسید با کم شدن وزن بچه ها صخره بالاتر می آید. بعد صخره زیر آفتاب گرم تنها ماند. جری شروع به شمردن کرد:
- یک، دو ، سه ...
وقتی شمارش به پنجاه رسید وحشت کرد . با خود اندیشید الان همه بچه ها در حفره های پر آب صخره گیر افتاده و در حال غرق شدن هستند. با رسیدن به عدد صد، به اطرافش که احدی در آن به چشم نمیخورد نگاه کرد و نومیدانه خواست تا در خواست کمک کند. جری سرعت شمارش را زیاد کرد گویی این کار باعث میشد بچه ها زودتر به سطح آب برگردند. در آن صبح آبی و خلوت هیچ چیز مثل شمارش او را وحشتزده نکرده بود. بارسیدن شمارش به صد و شصت آبهای اطراف صخره مملو از بچه هایی شد که یکی پس از دیگری همچون والهای قهوه ای سر از آب بدر آوردند. بچه ها بی آنکه نگاهی به او بیاندازند به سوی ساحل شنا کردند.
جری از صخره شیرجه بالا رفت و روی آن نشست. گرما و سختی صخره را زیر آنها احساس میکرد. در ساحل بچه ها لباسهایشان را جمع می کردند و به طرف سنگ پوزه دیگری میرفتند. آنها میخواستند از او دور شوند. جری فریاد کشید، داد زد و دستهای مشت شده اش را روی چشمهایش گذاشت و شروع به گریه کرد. کسی نبود که او را ببیند پس تا آنجا که می توانست گریه کرد.
بنظرش رسید که زمان زیادی طی شده است، شناکنان تا جایی رسید که مادرش را دید. هنوز آنجا زیر چتر پرتقالی رنگ دراز کشیده بود. شناکنان به سوی صخره بزرگ بازگشت. با خشم و عصبانیت از آن بالا رفت و به داخل آبی دریا شیرجه رفت . پایین و پایینتر رفت و به دیواره صخره دست کشید اما شوری آب مانع از آن شد که چشمها را کامل باز کند و آن را ببیند.
به سطح آب بازگشت و شناکنان به ساحل برگشت و به ویلا رفت و منتظر مادرش شد. بزودی مادرش در حالیکه کیف نواری و بازوی برهنه اش را به ارامی تکان میداد سلانه سلانه به ویلا بازگشت. جری با لحنی شکست خورده و ناراحت گفت:
- عینک شنا می خواهم.
مادر نگاهی آرام و کنجکاو به او انداخت و گفت :
- باشه عزیزم.
- همین الان می خواهم . همین الان.
و آنقدر اصرار کرد تا مادر به همراه او به فروشگاه رفت. به محض خریدن عینک غواصی جری طوری آن را از دست مادر قاپید که گویی مادر قصد دارد آن را برای خود نگه دارد و بلافاصله از سراشیبی جاده منتهی به خلیج روان شد.
جری خودش را به صخره مورد نظر رساند و بعد از زدن عینک شیرجه زد. فشار آب تسمه عینک را شل کرد . جری میدانست که باید تا پایین صخره شنا کند، به سطح آب آمد، عینک را محکم کرد، هوای کافی داخل ششها کشید و پایین رفت . حالا می توانست همه چیز را ببیند. گویی چشمهایش دیگر آن چشمهای سابق نبودند. مانند چشمهای ماهی، بی آنکه آب شور ناراحت اش کند همه چیز را شفاف و واضح میدید.
شش یا هفت فوت پایین تر ، سنگ و شنهای کف دریا شفاف و درخشان بودند. دو جسم خاکستری رنگ گرد و درازشبیه سنگ نمک و تنه چوب بیحرکت آنجا افتاده بودند. آنها دو ماهی بودند که تکانی خوردند و چرخی زدند شبیه رقص و دوباره سرجای اول خود برگشتند. آب دریا در بالای ماهی ها موج برداشت، گویی سنگی به آب انداخته باشند. باز ماهیهایی به اندازه ناخن انگشت به رقص در آمدند و از لای پاهایش عبور کردند. در یک لحظه احساس کرد در دریایی از نقره شناور است. صخره بزرگی که بچه ها از آن عبور کرده بودند اصلاً معبری نداشت . بنابراین برای پیدا کردن تونل مجبور بود پایینتر برود. چندین بار از آب بیرون آمد . ششهایش را پر هوا کرد و به پایین رفت. چندین بار سطح صخره را برای یافتن گذرگاه نومیدانه وارسی کرد. بعد در یکی از جستجوها وقتی زانویش را به سطح صخره میزد، پایش در حفرهای فرو رفت. تونل را یافته بود.
به سطح آب برگشت. دنبال تکه سنگی گشت که بتواند از صخره جدا کند. تکهای سنگ بزرگ از صخره را کند و آن را برداشت و شیرجه زد. سنگ مانند لنگری او را به کف دریا رساند. به محل حفرهای که پایش در آن فرو رفته بود رسید . حفره سوراخی غیرمعمول و تاریک بود. ته حفره دیده نمی شد. دوباره سنگ لنگر خود را برداشت و کوشید با استفاده از وزن آن داخل حفره شود.
مجبور بود با سر داخل حفره شود. شانه هایش اجازه عبور نمیدادند. شانه هایش را از سویی به سوی دیگر حرکت میداد. و تا کمر خود را داخل حفره کرد. تمی توانست چیزی ببیند. چیزی نرم و چسبناک به دهانش خورد. فلاخن سیاهی جلوی صخره خاکستری در مقابلش بود. وحشت سراسر وجودش را پر کرد. فکر کرد هشت پاست. در حالیکه خود را به عقب می کشید نگاهی به اطراف انداخت . گیاهان بی خطری را که دهانه تونل را پوشانده بودند کنار زد ، شنا کنان خود را به افتاب سطح دریا رساند و رهسپار ساحل شد. روی صخره شیرجه دراز کشید. نگاهی به چاه ابی پایین انداخت. می دانست که باید راهی از تونل، معبر، گذرگاه و یا هرچی که هست به آنسوی صخره پیدا کند.
قبل از همه یادگرفت که باید نفس اش را کنترل کند. دوباره با سنگی دیگر در دست شیرجه زد. به این ترتیب بدون هیچ تلاش اضافی خود را به کف دریا رساند. شروع به شمارش کرد ...یک ، دو ، سه ...حرکت خون را در سینه اش احساس می کرد. پنجاه و یک ...پنجاه و دو...سینها ش درد گرفت . به سطح آب برگشت و نفسی تازه کرد. دید که خورشید پایین آمده است. سریعاً به ویلا برگشت و مادر را دید که داشت غذا میخورد. مادر تنها چیزی که پرسید این بود :
- خوش گذشت؟
و جری پاسخ داد:
- خیلی.
تمام شب خواب غار آبی را دید و صبح به محض خوردن صبحانه به خلیج رفت.
آنشب دماغش به شدت خون افتاد. ساعتها زیر آب مانده بود تا حبس کردن نفس در سینه را تمرین کند و حالا احساس ضعف و سرگیجه می کرد. مادر گفت :
- عزیزم اگه جای تو بودم دست از این کار می کشیدم.
روز بعد و روزهای بعد جری تمرین حبس نفس می کرد ،گویی تمام زندگی و آینده اش به این کار بستگی داشت. شب دوباره دماغش خون افتاد طوری که مادر اصرار کرد روز بعد باهاش برود. دردآور بود که روزش را بدون تمرین حیاتی اش هدر دهد اما چاره ای نداشت و در ساحلی که فکر می کرد مال بچه کوچولوهاست گذراند . ساحلی که مادرش می توانست بدون احساس خطر زیر آفتاب دراز بکشد. این ساحل مال او نبود.
روز بعد بدون اجازه گرفتن از مادر و بدون اینکه مادرش متوجه غلط یا درست بودن موضوع شود به ساحل خودش رفت. در طی استراحت دریافت که شمارش نفس را بالا برده است . بچه های بزرگتر برای عبور از تونل تا صد و شصت مقاومت کرده بودند و او از سر ترس اعداد را تندتر می شمرد. احتمالاً حالا اگر می کوشید می توانست از تونل عبور کند. اما هنوز نمی خواست امتحان کند. با مقاومتی آگاهانه بی صبری کودکانه اش را کنترل می کرد. در عین حال در کف دریا روی سنگهایی که از بالا آورده بود دراز می کشید و مدخل تونل را بررسی می کرد. تا آنجا که می توانست سوراخ سنبه های آن را شناخته بود. خصوصا اینکه قبلاً فشار سنگها را بر شانه های خود احساس کرده بود.
وقتی مادر حضور نداشت در ویلا کنار ساعت می نشست و زمان را محاسبه می کرد. حالا با غرور می توانست نفس را تا دو دقیقه حبس کند بدون اینکه چندان احساس ناراحتی کند. کلمه دو دقیقه سفر مخاطره امیزی را که ضرورتا در انتظارش بود نزدیکتر می کرد. چهار روز بعد مادرش سر صبحانه گفت که باید به خانه برگردند. یک روز قبل از ترک ویلا باید کار را تمام می کرد. با خودش گفت : حتی اگر به قیمت جانم تمام شود اینکار را می کنم. اما دو روز قبل از حرکت شان روز پیروزی دچار خونریزی شدید بینی شد. طوریکه با احساس سرگیجگی مثل گیاهی دریایی روی صخره دراز کشید و جوی باریکی از خون را که از صخره به دریا میریخت نظاره کرد. ترسیده بود. با خود می اندیشید ممکن است در تونل سرگیجه اش بیشتر شود و در تونل گیر بیافتد و بمیرد .سرش را زیر نور آفتاب تکان داد .کم مانده بود تسلیم این افکار شود. فکر کرد به خانه برگردد و تا تابستان سال بعد صبر کند حتماً تا آن زمان به حد کافی بزرگ می شد و می توانست از تونل عبور کند.
حتی بعد از اینکه فکر کرد تصمیم اش را گرفته است، متوجه شد که روی صخره نشسته و به اعماق دریا چشم دوخته است و میدانست که درست در همین لحظه بعد از اینکه خونریزی بینی اش قطع شود و سرش کمی از درد و دوران آرام بگیرد، تلاشش را خواهد کرد. اگر الان این کار را نکند دیگر هیچوقت نخواهد توانست. ترس ولرز او از دو وحشت موازی بود، ترس از عدم توانایی در امتحان کردن و ترس از تونل طولانی زیر صخره ! حتی زیر آفتاب نورانی صخره حایل بسیار طولانی و سنگین به نظر می آمد. هزاران تن سنگ و صخره روی جایی که او قرار بود از آن عبور کند قرار داشت. اگر آنجا میمرد احتمالا تا سال آینده که پسربزرگها از آنجا عبور میکردند و اسکلت او را می یافتند کسی از مرگش خبردار نمی شد.
عینک غواصی اش را به چشم زد و بندهایش را محکم کرد و از خلا آن مطمئن شد. دستهایش میلرزید. سنگینترین سنگ را انتخاب کرد، حالا نصف بدنش در خنکای آب قرار داشت نصف دیگر بدنش زیر آفتاب داغ بود. بار دیگر به آسمان صاف نگاه کرد، ششهایش را یکی دو بار از هوا آکند و خود را رها کرد تا به عمق برود. شروع به شمارش کرد. گوشه های سنگ را گرفته بود و همچنانکه قبلاً هم فکرش را کرده بود در حفره فرو رفت. شانه هایش را تکان میداد و با پاهایش خود را به جلو میراند. به زودی به محوطه بازتری رسید. بدنش آزاد شده بود. در حفره صخره ای مملو از آب زرد مایل به خاکستری رها بود. آب او را با فشار به طرف سقف حفره میراند. سنگهای سقف حفره تیز بودند و پشتش را درد می آوردند. هر چه تندتر با دستهایش خود را جلو میکشید و از پاهایش به عنوان اهرم استفاده میکرد. سرش به جسمی تیز و سخت برخورد کرد و درد وجودش را آکند. پنجاه ، پنجاه و یک ، پنجاه و دو...چشمانش جایی را نمیدید. و وزن آب و صخره بر رویش قرار داشت. هفتاد و یک ، هفتاد و دو...هنوز ششهایش درد نمیکردند. احساس میکرد مثل بادکنکی در هوا شناور است . شش هایش راحت بودند اما سرش قدری گیج میرفت. بدون وقفه به سقف تیز و باریک حفره فشرده می شد. دوباره به یاد هشت پاها افتاد. با خود گفت نکند حفره مملو از گیاهانی باشد که او را گیر بیاندازند. از سر نگرانی با فشار خود را جلو کشید . سرش را دزدید و شروع به شنا کرد. دستها و پاهایش گویی در آبهای آزادند و براحتی حرکت می کردند. حتما حفره گشادتر شده بود. اندیشید باید تندتر شنا کند و میترسید نکند حفره تنگ تر شود و یا سرش ناگهان به سنگی برخورد کند.
صد ، صد و یک ... آب روشنتر میشد. حس پیروزی وجودش را آکند. ششهایش کم کم به درد میآمدند. چند ضربه بیشتر ...حالا باید از حفره خارج شود . تندتند میشمرد. صد و پانزده و کمی بعد ، که به نظر سالی رسید، باز هم صد و پانزده. آب اطرافش آبی گوهرگون بود. بالای سرش شکافی را میان صخره دید. نور خورشید از میان آن می تابید و صخره سیاه و تمیز تونل را نمایان می کرد. از سیاهی تونل اندکی مانده بود. توش و توان خود را از دست داده بود. طوری به شکاف صخره در بالای سرش نگاه کرد که گویی به جای نور هوا در آن جریان دارد و آرزو کرد کاش میتوانست دهانش را در شکاف بگذارد و با تمام وجود آن را به درون خود بکشد. یکصد و پنجاه ... صدایی در درونش این عدد را تکرار کرد اما این شماره را خیلی قبل به زبان آورده بود. باید از آن تاریکی عبور می کرد و گرنه غرق می شد. سرش گیج میرفت و درد شدیدی ریه هایش را می آزرد. صد و پنجاه ...صد وپنجاه ... این عدد چون پتکی مدام بر سرش می کوفت. نومیدانه بر هر گوشه ای از صخره چنگ می انداخت و خود را جلو می کشید و آب تیره را پشت سر می گذاشت . حس کرد دارد می میرد. هشیاری اش را از دست داده بود. در مرز ناهوشیاری کامل ، بطور غریزی برای نجات دست و پا میزد. دردی ناشناخته و عظیمی در سرش پیچید . و بعد انفجار نور سبز تاریکی را شکافت .حرکت دستها و پاهایش او را به دریای آزاد رساند.
به سطح آب رسید . سرش خارج آب بود و مثل ماهی نفس نفس میزد. نای شنا و رساندن خود را به صخره نداشت.احساس می کرد زیر آب خواهد رفت و غرق خواهد شد. بعد با تلاشی غریزی به صخره چنگ زد و خود را بالا کشید. دمر روی آن افتاد و تند تند نفس کشید. چشمانش سیاهی میرفت و چیزی نمی دید. خون چشمانش را گرفته بود و بشدت می سوخت .بندهای عینک غواصی را پاره کرد و مشتی خون به دریا ریخت. خون از دماغش جاری شده بود و محفظه ماسک را پر کرده بود.
مشتی از آب شور و خنک دریا برداشت و بینی اش را شست. قادر به تشخیص شوری آب و مزه خون نبود. بعد از مدتی ضربان قلبش آرامتر شد و نور چشمانش را باز یافت. بلند شد و نشست. پسرهای بومیرا دید که با فاصله نیم مایل به شیرجه و شنا مشغول بودند. دوست نداشت پیش آنها برود. تنها چیزی که می خواست برگشتن به خانه و استراحت بود.
بعد از مدت کوتاهی ، به ساحل رسید و به آرامی راه ویلا را در پیش گرفت. خود را در بستر رها کرد و به خواب رفت . با صدای پایی که از مسیر منتهی به ویلا به گوشش رسید از خواب بیدار شد. مادرش برمیگشت. با عجله به حمام رفت. دوست نداشت مادرش او را با چهره ای خونین و رد پای اشک ببیند. از حمام بیرون آمد و مادر را با چهره ای بشاش و خندان در ورودی ویلا دید.
مادر دستش را روی شانه برنزه جری گذاشت و گفت:
- صبح خوش گذشت؟
- اوه، عالی ، ممنون.
- چرا رنگت پریده و بعد بانگرانی و ناراحتی پرسید:
- سر ِتو کجا زدی؟
- چیز مهمی نیست، حالا یه جایی خورده دیگه.
مادر به دقت نگاهش کرد. پسر با چشمانی خسته و بی حال چیزی را از او پنهان می کرد. نگران شد. بعد با خود گفت :
- کولی بازی در نیار . جری میتونه مثل ماهی شنا کنه ، هیچ اتفاقی براش نمی افته
نشستند تا ناهارشان را بخورند.
جری بی مقدمه گفت:
- مامان ...می تونم حداقل دو دقیقه، سه دقیقه زیر آب بمانم.
- جدی میگی عزیزم؟ به نظرم نباید دیگه اینکارو انجام بدی...واسه امروز شنا کردن کافیه
مامان آماده بود تا اگه جری مخالفت کرد باهاش کل کل کند اما جری بلافاصله تسلیم شد. رفتن به خلیج اصلاً برایش اهمیت نداشت.