ایرانیان این تشکیلات اداری را از روزگاران بسیار دور بنیانگذاری و سازماندهی کردند تا تمامی امور ارتباطی ایران زمین از آن طریق انجام شود. در ایران باستان، چاپارخانه ها مشهورترین و حساس ترین تشکیلات اداری هخامنشیان بود که گروه چابک سواران آن با اسب های تندرو و طی مسافت های طولانی، ارتباط دائم بین مرکز و ایالات را برقرار می کردند و در کوتاه ترین زمان اخبار و گزارش های واصله از گوشه و کنار ممالک را به مرکز و از مرکز به دور ترین نقاط کشور می بردند. داریوش هخامنشی برای اداره بهتر کشور و سهولت در زمینه نظارت بر قلمرو وسیع و پهناور ایران نظام ارتباطی را سامان بخشید. به دستور وی برای آگاهی و اطلاع از جدیدترین رخدادها در سراسر قلمرو خود، جاده هایی ساخته شد که مهم ترین آنها به راه شاهی معروف بود که ۲۴۰۰ کیلومتر مسافت داشت. به فاصله هر ۲۴ کیلومتر چاپارخانه ای ساختند که در این چاپارخانه ها همیشه اسب های تازه نفس آماده بودند. پیک های دولتی با رسیدن به این چاپارخانه ها اسب های خود را عوض می کردند و با اسبی تازه نفس با سرعت به راه خود ادامه می دادند. انتقال پیام از یک ایستگاه به ایستگاه دیگر به همین صورت ادامه می یافت تا به مقصد می رسید. داریوش در باره چابک سواران دولتی خود می گوید: نه برف، نه باران، نه گرما و نه تاریکی شب نمی تواند پیک های تندرو را از حرکت بازدارد. امروزه این جمله در بالای سر در ساختمان اداره پست نیویورک به چشم می خورد. چاپارخانه های ایران تا مدت ها یکی از وسیع ترین شبکه های ارتباطی دنیای کهن محسوب می شد.
پست در دوره ناصری:
در دوره ناصرالدین شاه قاجار پست دستخوش تحولات بسیاری شد. پست در ایران تا پیش از سال ۱۲۵۸ به صورت «اداره» بود و تمامی امور پستی در آن زمان توسط همین اداره صورت می گرفت. در پی موفقیت های پست در انجام امور کشور، ناصرالدین شاه قاجار دستور تاسیس وزارت پست را صادر کرد. کشور ایران سال ۱۲۶۴ دارای هفت خط اصلی و پنج خط فرعی پستی بود. با تاسیس اتحادیه پستی جهانی، ایران به عنوان یکی از نخستین کشورهای دنیا به عضویت این اتحادیه درآمد. همزمان با صدارت میرزا تقی خان امیرکبیر تحولات تازه ای در پست کشور رخ داد و پست نوین بنیان شد. در این دوره سرویس های پستی منظم بین شهرها ایجاد، تعرفه های پستی تعیین و آیین نامه پستی به تصویب رسید. در سال ۱۲۸۸ وزارت پست تشکیلاتی نو یافت. اداره تلگراف در این زمان به پست اضافه شد و وزارت پست و تلگراف تشکیل شد. در اواخر سال ۱۳۰۸ با خرید سهام شرکت تلفن، وزارت پست و تلگراف و تلفن شکل گرفت. با تاسیس وزارتخانه جدید، نظام پستی کشور توسعه چشمگیری یافت.
پست و انقلاب اسلامی:
پس از انقلاب را می توان دوره سرنوشت ساز همراه با تحولی عظیم در صنعت پست ایران شمرد. با پیروزی انقلاب اسلامی، شیوه های نوین پستی روز به روز گسترش و کمیت و کیفیت خدمات ارتقا یافت. در دوران انقلاب و سازندگی فعالیت های بی شماری در شبکه پستی کشور صورت گرفت. تغییر ساختار پست و فعالیت آن به عنوان یک شرکت مستقل دولتی در سال ۱۳۶۷ را می توان به عنوان مهم ترین رویداد این دوره برشمرد.
حذف ساختار سنتی پست و اجرای مکانیزاسیون و اتوماسیون شبکه پستی، ایجاد سرویس های نوین و متنوع نظیر پست پیشتاز، پست مستقیم، سلف سرویس پستی، تحویل هوشمند مرسولات به گیرندگان، پست تصویری، پست جواب قبول، پست یافته، صندوق شخصی، پست تلفنی ۱۹۳، پست اکسپرس، پست خرید، پست رستانت، خرید اینترنتی، پست ویژه، پیک ویژه و ده ها خدمت دیگر را موجب گردید.
رفته رفته پست با یافتن جایگاه واقعی خود به عنوان مهم ترین ابزار ارتباطی توانست همکاری دیگر نهادهای دولتی را جلب نموده و ارائه خدمات دولتی را از طریق پیشخوان خود سامان بخشد. در همین زمینه شرکت پست جمهوری اسلامی ایران در اجرای طرح های کلان ملی ازجمله توزیع کارت سوخت، توزیع کالابرگ های شهری، روستایی و عشایری، ثبت نام و توزیع کارت ملی، تعویض پلاک های خودرویی، توزیع فرم های اطلاعات اقتصادی، سرشماری عمومی نفوس و مسکن، ثبت نام تلفن همراه و... مشارکتی گسترده داشت. در این دوره با توسعه روزافزون فناوری های نوین ارتباطی، دفاتر خدمات ارتباطی(ICT) در روستاها و دور افتاده ترین نقاط کشور ایجاد شد و ارائه خدمات پستی و نیابتی دیگر سازمان ها به روستاییان روز به روز گسترش یافت.
شرکت پست جمهوری اسلامی ایران به منظور توسعه هرچه بیشتر رقابت پذیری، پویایی در عرضه خدمات پستی و پاسخگویی مناسب به نیازهای متنوع و جدید مشتریان، بستر مناسب جهت حضور و مشارکت فعال بخش غیردولتی را به موازات اپراتور دولتی ایجاد کرده و خصوصی سازی آن در دست انجام است.
