محمد تقی فرزند عباس، شاعر معروف دوران صفویه در سال 1276 هجری قمری در شهر شیراز به دنیا آمد. سید محمد تقی شیرازی نسبش به اهلی شیرازی می رسد. ایشان در سن هفت سالگی به مریضی آبله مبتلا و نابینا شد. با این وجود کوری میرزا محمد تقی شیرازی مانع اشتغالش به درس و بحث نشد و از راه گوش، از دانشمندان و فرهیختگان روزگار خود شد. اما، کوری بیماری پرخطر افسردگی را در ژرفای روح او نشاند و از این رو، تخلص شوریده را برای خویش برگزید. و دیری نگذشت که در شاعری، شوریده شیرازی به مرتبه ای بلند رسید، چنانکه شرق شناسان به دیدنش می رفتند.
شوریده شیرازی در سال 1309 هجری قمری به تهران آمد و ناصرالدین شاه، او را به احترام پذیرفت. شوریده شیرازی نخست به لقب مجدالشعرایی و سپس به فصیح الملک ملقب شد. در روزگار مظفرالدین شاه نیز از عزت و احترام برخوردار بود، تا اینکه در سال 1314 هجری قمری به شیراز بازگشت و از درآمد دهی که به عنوان سیورغال به او واگذار شده بود به خوبی زندگی می کرد. شوریده شیرازی در سال 1323 ازدواج کرد و هنگامی که نخستین فرزندش حسین به دنیا آمد از شدت خوشحالی غزلی برایش سرود.
همسر شوریده شیرازی، بانو عصمت الملوک فصیحی فرزند شاهزاده محب علی میرزا بود.
فرزندان شوریده شیرازی بدین ترتیب می باشند:
- حسین فصیحی، فرزند ارشد خانواده و قبر وی در آرامگاه قوامی ها در حافظیه شیراز است.
- حسن (احسان) فصیحی که شاعر، نویسنده و خطاط ماهر بود و قبر وی در آرامگاه سعدی در شمال شرق محل دفن پدر بزرگوارش است. اقدس الملوک تنها دختر خانواده و قبر وی در جنوب غربی محل دفن پدر می باشد.
- حیدر علی فصیحی یکی از صاحب منصبان عالی رتبه وزارت پست و تلفن بین الملل بود و قبر وی در بهشت زهرا است.
- نصرت الله فصیحی مسلط به ادبیات فرانسه، دارای طبع شعر بود و در وزارت فرهنگ اشتغال داشت. قبر وی در بهشت زهرا است.
شوریده شیرازی در شعر به شیوه وصال و وقار نظر داشت. غیر از غزلیات و قصیده ها، گاه مطایبه های او، نکته های ظریف اجتماعی دارد. اشعار شوریده شیرازی دارای مضامین بدیع و تازه و ترکیبات نو است. شوریده در اشعارش اصطلاحات عامیانه را با مهارت به کار برده و می توان وی را با اشخاص معروفی مانند رودکی و ابوالعلا معری مقایسه نمود.
شوریده شیرازی در ربیع الثانی سال 1345 هجری قمری درگذشت و در کنار سعدی به خاک سپرده شد.
