کافه خوندنی

زمستان تهران زمستان بود؛ با برف‌هایی که سر شب شروع می‌شد و تا سه چهار روز متصل می‌بارید. برف که می‌آمد شهر ساکت می‌شد. میدان مشق یکدست سفید‌پوش می‌شد و سواران نظامی قزاقخانه به داخل ساخلو‌ها پناه می‌بردند. جز صدای سگ و شغال و گرگ بیرون دروازه‌ی خانی‌آباد، صدایی نمی‌آمد. مردان با کلاه‌های پوست مشکی و قباهای آستر خز و زنان با هودج و درشکه، انگار کند‌تر راه می‌رفتند، شهر زیر برف کند و ساکت ‌می‌شد. تهران در زمستان ساکت بود.

زمستان‌‌، انگار کسی حال و وقت عکاسی نداشت. تعداد کم عکس‌های مجموعه‌های خوب، از برف، بیانگر همین واقعیت است. انگار سرما مانع عکس انداختن بود. شاید دوای ظهور و ثبوت و حساسیت شیشه‌ها، در سرما خیلی عمل نمی‌کرد. شاید منیزیم که آتش می‌گرفت نور برف پاکیزه را انعکاس می‌داد.

زمستان، چندان مورد طبعِ گرم ایرانی‌ها نبود. انگار دید جزئی‌نگرشان را به چالش می‌کشید و از شفافیت نگاه‌شان می‌کاست. فضاهای زمستانی عکس‌های تهران قدیم، آدم‌ کمتری دارد. از پس ورق‌های آلبومینی، فقط سرماست که حس می‌شود. در مجموعه‌ی پیش رو، بخش‌هایی است از تهران سفیدپوش شده که مدت‌هاست میان دود و دم و شلوغی، رنگ برف به خود ندیده. فضاهایی که در آن، روی ساکت تهران تصویر شده.