اگر می شد صدا را برای چندین بار پخش شدن روی نوار مغناطیسی ضبط کرد، پس می شد با تصاویر متحرک نیز این کار را انجام داد چون این گونه تصاویر قابل تبدیل به جریان های الکتریکی متغیر بودند. البته به این کار نیاز هم بود. اگر هیچ روشی برای ضبط برنامه های تلویزیونی اختراع نمی شد مجبور بودند همه ی برنامه ها را به شکل زنده پخش کنند و برای ساختن آرشیو تصویر را که به پرده انتقال می یافت فیلمبرداری کنند.
تصاویر متحرک حاوی اطلاعات بیشتری نسبت به صوت بودند، لذا چالش های فنی ضبط تصاویر بسیار بیشتر بود. اولین شرکت آمریکایی که وارد این میدان شد آمپکس AMPEX)) بود. در سال 1956 این شرکت ماشینی قابل استفاده و قابل عرضه برای فروش که در آن از نواری 5 سانتی متری برای ضبط و از هدهای 40 سانتی متر در ثانیه برای پخش استفاده می شد ارائه داد. آمپکس خیلی زود توانست 100 دستگاه ضبط ویدیویی خود را به استودیوهای علاقه مند تلویزیونی و مراکز تولید فیلم خانگی بفروشد. این فناوری جدید دارای ویژگی هایی مثل حرکت آهسته و «توقف و شروع» بسته به میل بیننده بود. اما دستگاه های VTR با قرقره ی باز برای فروش و عرضه به مصرف کنندگان خانگی بسیار بزرگ بودند و حتی با وجود تلاش های فراوان شرکت ژاپنی سونی خریداران چندانی نیافتند.
ویدیو همان راهی را که قبلًا توسط ضبط صوت صاف شده بود، طی کرد. در سال 1971 شرکت سونی اولین ویدو کاست را که همان دستگاه پرمصرف U- matic بود عرضه کرد. بعدها در سال 1975 شرکت بتاماکس که بعدها مشهور شد وارد گود شد. دستگاه های بتاماکس که به اندازه ی کافی برای ضبط و پخش در خانه کوچک بودند هنوز خیلی گران بودند. یک سال بعد کمپانی JVC به رقیب بتا تبدیل شد و کاست های VHS را که هم ارزان تر بودند و هم به جای یک ساعت می توانستند 2 ساعت فیلم را در خود ضبط کنند وارد بازار کرد.
اینک نوبت «جنگ فرمت» بود. طرفداران که ویژه دنبال افزایش ظرفیت کاست ها بودند فناوری خود را ارتقا دادند و سرانجام حجم کاست را به 9 ساعت رساندند. فیلم ها می بایست با هر دو فرمت ارائه می شدند که هزینه ی کار افزایش می داد. بتا احتمالًا تصاویری با کیفیت بالاتر ارائه می داد. اما VHS حامیان صنعتی بیشتری داشت و سرانجام پیروز شد. بتا از عرصه کنار رفت، اما افراد حرفه ای هنوز از آن استفاده می کردند. پیروزی های مکرر دستگاه های VHS موسوم به VCR (ویدیو کاست رکورد) کوتاه بود. در سال 2000، VHS میدان را به DVD واگذار کرد و در سال 2005 بیشتر سازنده ها تولید آن ها را متوقف کردند.
در همین ایام کم کوردرها و دوربین های ویدیویی سبک که دارای کاست های کوچک بودند بازار دستگاه های نمایش خانگی را متحول کردند. اما دوربین هایی که فیلم به کار می بردند به زودی منسوخ شدند. فرمت های جدید که فقط فیلم 8 میلی متری به کار می برند جای آن ها را گرفتند و کمی بعد ضبط دیجیتال روی دیسک های کوچک جایگزین آن ها شد. در هر مرحله از پیشرفت اندازه ها کوچک تر و هزینه ها کمتر شدند. کم کوردرهای قابل حمل کوچک که در کف دست به راحتی جا می شدند وقتی برای نخستین بار عرضه شدند به اندازه ای ارزان بودند که همه می توانستند آن ها را بخرند.
