هر وقت هواپیمایی سقوط کند نخستین کار پس از یافتن اجساد قربانیان، پیدا کردن جعبه ی سیاه است. جعبه ی مشخصات پرواز و صداهای ضبط شده ی کابین خلبان که کارکرد دستگاه های هواپیما و مکالمات کابین خلبان را در خود نگه می دارد. ااین اطلاعات برای آن هایی که در پی یافتن علت حادثه هستند اهمیت بسیار دارد. امروزه همه ی هواپیما ها دارای جعبه ی سیاه هستند. در سال 1967 استرالیا اولین کشوری بود که به دنبال سقوط غیر منتظره ی هواپیمایی در کوئینزلند در سال 1960 استفاده از آن ها را اجباری کرد. این جا نکته ی تعجب آوری نیز وجود دارد. دیوید وارن استرالیایی یک دهه قبل این دستگاه را ساخته بود، اما در آن زمان کسی به آن توجه یا علاقه ای نشان نداد.
وارن به عنوان یک شیمی دان در لابراتور تحقیقات هوانوردی ملبورن کار می کرد. به دنبال سقوط فاجعه آمیز چند هواپیمای تندرو(1952) در دهه ی 1950 که علت آن نامشخص بود، او امکان ضبط داده ها و صداها را به نحوی که در حالت سقوط قابل بازیافت باشند، بررسی کرد. استدلال وارن این بود که در بسیاری از موارد خدمه ی پرواز می دانستند چه مشکلی ایجاد شده است یا دستگاه ها می توانستند این مشکل را نشان دهند. در سال 1957 او و همکارانش نمونه ی اولیه ای از دستگاه «حافظه ی پرواز» را که می توانست به مدت 4 ساعت داده های پرواز و صدای خدمه را روی سیم فولادی در خود ذخیره کند، ساختند. آزمایش هایی که با آن انجام شد موفقیت آمیز بود. اما او نتوانست تولیدکننده ی مناسبی برای آن پیدا کند و از جانب مقامات مسئول ایمنی هوانوردی نیز حمایتی از اختراع او صورت نگرفت.
خوشبختانه یکی از مقامات صنعت هوانوردی انگلیسی به اختراع او بسیار علاقه مند شد. او وارن و همکارانش را برای بهبود کار دستگاه و جاسازی آن در محفظه ای ضدضربه و ضدآتش به انگلستان دعوت کرد. اولین نمونه ای که تولید شد به دلیل رنگ و شکلی که داشت «تخم مرغ سرخ» نام گرفت.فروش آن به سرعت بالا رفت و در چند دهه بعد با تعیین علت بروز سوانح هوایی و اتخاذ راه های پیشگیری از آن ها جان عده ی بسیاری نجات یافت.
اصطلاح «جعبه ی سیاه» تا حدی گمراه کننده است. چون دستگاه های ضبط داده های هواپیما اغلب به رنگ قرمز یا نارنجی هستند. ویژگی های اصلی این دستگاه ها عبارتند از این رنگ آن باید طوری باشد که پیدا کردن سریع آن امکان پذیر باشد، و دستگاه باید دربرابر له شدگی، شکستگی، گرمای شدید و فرو رفتن درآب مقاوم باشد. بیشتر دستگاه های کنونی جامدند و به جای نوار یا سیم اطلاعات را روی زیرتراشه ضبط می کنند. قریب 80 پارامتر از جمله سرعت، جهت، ارتفاع پرواز، دمای موتور و چگونگی هدایت هواپیما در آن ها ثبت می گردد. اشکال آینده این دستگاه ها احتمالاً حاوی تصاویر فیلمبرداری از کابین خلبان نیز خواهند بود.
