ریچارد باک مینسترفولرمخترع و فیلسوف آمریکایی را در ایام حیاتش اغلب به عنوان آرمان گرایی افراطی طرد می کردند. تردیدی نیست که او بخش عمده ی عمرش را صرف بهبود وضع بشر کرد. طرافدارانش او را با توماس ادیسون یا حتی داوینچی مقایسه می کنند. اما او اختراع های زیادی از خود به جا نگذاشت و تنها 25 اختراع به نامش ثبت شد.
فولر در سال 1927 ایام سختی را سپری می کرد، و قادر به تأمین معاش خانواده اش نبود تا جایی که به فکر خودکشی افتاد. او به فناوری هایی بها می داد که خود بسنده بودند و کم ترین لطمه را به منابع زیستی وارد می ساختند، او بعدها اصطلاح «سفینه ی فضایی زمین» را ابداع کرد تا بر اهمیت نیاز منابع آن تأکید کند. به این ترتیب زمین از دیدگاه او مانند سفینه ای بود که مسافران فضایی آن در تقابل با فضای خصم آلود اطراف ناگزیر بودند در حفظ منابع خود کوشا باشند.
با توجه به مرگ دخترش در سال 1922 که فولر دلیل آن را مسکن نامناسب می دانست به این نتیجه رسید که فراهم آوردن امکانات بهتر برای زندگی فقرا در زمره ی اولویت هاست. اختراعی که اغلب نام او را به یاد می آورد«گنبد ژئودزیک» است که در ساختمان ها به طور گسترده ای به کار می رود، اگرچه در خانه های فقرا کاربرد آن چندان معمول نیست. اگرچه فولر اختراع این گنبد را در سال 1954 به نام خود ثبت کرد، اما او مخترع آن نبود. والرت بائرزفیلد آلمانی از کمپانی اپتیک زایس در سال 1922 چنین گنبدی را به اسم افلاک نما یا پلانتاریوم ساخته بود. اما قطعًا این فولر بود که سبب محبوبیت این طرح و افزایش سودمندی آن شد.
گنبد ژئودزیک از قطعاتی شبیه هم که معمولًا به شکل مثلث اند و به هم متصل می شوند تا نیم کره یا چیزی شبیه آن را بسازند تشکیل می شود. با خطوطی که عناصر ساختاری این طرح می سازند دوایر بزرگی به وجود می آید، دوایری که مرکز آن ها، مرکز کره ای بزرگ است. آن ها را ژئودزیک به معنی «تقسیم کننده ی کره» می نامند که نام این اختراع از آن گرفته شده است.
فولر معتقد بود گنبد ژئودزیک تنها ساختاری است که هر اندازه بزرگ تر شود به ازای هر مترمربع آن سازه ای محکم تر و با هزینه ی کمتر خواهیم داشت. طبق طرح فولر این گنبد به صورت پیش ساخته تولید و روی کار سوار می شد اما در مورد گنبدهای کوچک امکان سرهم بندی قطعات در محل ظرف چند ساعت وجود دارد. گنبد ژئودزیک در اصل کروی است و به ازای هر سطح معین که در نظر گرفته شود دارای بیشترین حجم داخلی است. این سازه فشار یا استرس را به طور یکنواخت به تمام قطعات خود منتقل می کند و لذا می تواند در ابعادی بسیار بزرگ ساخته شود. تعداد بسیاری از آن ها که از دهه ی 50 تا کنون برای مراکزرادار، تالارهای ورزشی، مراکز اداری و نمایشگاهی ساخته شده اند قطری حدود 100 متر دارند. برخی نیز بدون داشتن هیچ گونه حمایت از داخل به قطر200 متر دست یافته اند که یکی از آن ها روی ایستگاه تحقیقاتی قطب جنوب قرار دارد.
