امروزه تلویزیون با تلویزیون های سیاه و سفیدی که مردم در دهه ی 1930 داشتند و حیرت زده به تصاویر لرزان و درهم آن خیره می شدند بسیار تفاوت دارد و درضمن پس از جنگ جهانی دوم بر تعداد آن ها بسیار افزوده شده است. بسیاری از فناوری های روبه رشد برای بهتر و دگرگون ساختن نمای تلویزیون و شیوه ی پخش و انتقال تصاویر آن به کار گرفته شدند. اینها مشتملند بر استفاده از نوارهای ویدیویی، رله های ریزموج، ارتباط های ماهواره ای، ترانزیستورها، و صفحه های حاوی کریستال مایع.
در سال های دهه ی 1930 کابل های هم محور(co-axial) اختراع شدند که برای انتقال جریان های الکتریکی متغیر، شبیه آن هایی که در تلویزیون به کار می رفتند مناسب بودند. اولین شبکه های کابلی که برخی از آن ها ایستگاه های تلویزیونی را به هم مربوط می کردند و برخی برای مناطقی که امواج تلویزیونی خوب به آن ها نمی رسید امکان استفاده از تلویزیون را فراهم می کردند در دهه ی 1940 وارد میدان شدند. امروزه از کابل های مشابه به عنوان یکی از راه های اتصال به باندهای پهن (broadband) اینترنت استفاده می کنند.
هرچند اینک خیلی ها به یاد ندارند یا حتی باور نمی کنند، قبل از ظهور تلویزیون های رنگی همه ی تلویزیون ها سیاه و سفید بوده اند. اولین بار درسال 1951 در آمریکا تلویزیون رنگی به بازار آمد. اگرچه دو یا سه ماه بعد با بروز جنگ کره پخش و انتقال تصاویر رنگی متوقف شد. مثل همیشه در ابتدای عرضه ی دستگاه های جدید رنگی گران بودند و میزان فروش بسیارکم بود. اما به تدریج کار به جایی رسید که همه دلشان می خواست تصاویر را به صورت رنگی ببینند و حتی فیلم های سیاه و سفید را رنگی می کردند.
امروزه حرکتی به سوی ساخت و عرضه ی تلویزیون های با دقت بالا (HD TV)شکل گرفته که شاید در یکی دو دهه ی بعد به ثمر بنشیند. این حرکت یک دهه قبل در سال 1989 توسط گروهی که در اتحادیه ی ارتباطات راه دور بین المللی کار می کردند آغاز شد. در دهه ی 1990 ساخت دستگاه های استاندارد و انجام آزمایش و تحقیق صورت پذیرفت و اولین پخش آن توسط موًسسه ی هوم باکس در آمریکا در سال 1999 انجام شد. یک تصویر HD TV حاوی اطلاعاتی به میزان 2 الی 5 برابر تصاویر تلویزیون های معمولی است. علت این امر دارا بودن خطوط اسکن بیشتر در صحفه گسترده (wide screen) (به جای قدیمی) که نمای بهتری ارائه می دهد.
در HD TV از فناوری دیجیتال یا دقیق تر بگوییم دوتایی برای پردازش داده ها که امروزه از آن در CD های موسیقی به جای فرایند آنالوگ قدیمی جریان متغیر دائمی که در ابتدای پیدایش تلویزیون معمول بود، استفاده می کنند. تصاویر دیجیتال را مانند DVD می توان فشرده کرد. با حذف اطلاعات زائد و اضافی می توان داده های بیشتری را در همان فضا جا داد. این امر قابلیت های مفیدی مانند انتخاب زاویه ی مشاهده ی تصویر به هنگام تماشای مسابقات ورزشی را ایجاد می کند. آیا لوگی برت و فیلو فانزورت اصلا فکرش را هم می کردند؟
