چراغ برق که توسط توماس ادیسون و جوزف اسوان در حدود 1880 اختراع شد رضایت همه ی مصرف کنندگان را به همراه نداشت. این لامپ‌ها «بیش از حد کوچک، داغ و قرمز» بودند. مخترعی رقیب که از این نقاط ضعف آگاه بود سعی کرد محصول بهتری عرضه کند. برای تولید روشنایی راه دیگری هم وجود داشت. ده‌ها سال بود که فیزیک‌دان‌های آلمانی و سایر کشور‌ها با «لوله‌ی تخلیه» آزمایش‌هایی انجام می‌دادند. این‌ها لوله‌های مهر و موم شده‌ای بودند که در دو انتهای آن‌ها صفحاتی فلزی موسوم به الکترود قرار داشتند. وقتی با پمپ بخش عمده‌ی هوای داخل لوله را تخلیه می‌کرد و از بین دو الکترود جریان الکتریسیته عبور می‌دادند، لوله نورانی می‌شد.
اگر به جای هوا گازهای دیگری را وارد لوله می‌کردند نورهای رنگی به وجود می‌آمد. فیزیک‌دانی فرانسوی به نام ژرژ کلود این گاز نادر را که تازه کشف شده بود «نئون» نامید. با استفاده از این گاز می‌شد رنگ‌های قرمز مایل به نارنجی را که خاص تابلو‌های نئون است ایجاد کرد. او این اختراع را در سال 1902 به ثبت رساند و در سال 1910 آن را در پاریس برای عموم به معرض نمایش گذاشت و در دهه‌ی 1920 آن را در مقیاس کلان در بازار آمریکا به فروش رساند. این لوله‌ها را که اینک به رنگ‌های متعدد در دسترس هستند می‌توان به شکل حروف یا نماد‌هایی در آورد و در تبلیغات به کار برد. کمپانی کلود هنوز هم این لوله‌ها را تولید می‌کند. اگرچه دیگران نیز با زیر پا گذاشتن حق امتیاز او وارد میدان شده‌اند.
یک آمریکایی دیگر به نام پیتر هیوئیت از دهه‌ی 1890 استفاده از بخار جیوه را برای تولید نور آغاز کرد. لامپ‌های او کمتر از لامپ‌های رشته‌ای سبب اتلاف برق می‌شدند و نور بیشتری تولید می‌کردند. هر چند نور آبی مایل به سبز لامپ‌های او جذاب نبود و با رنگ‌های دیگر جور در نمی‌امد اما این نکته در بیرون از خانه مشکلی به حساب نمی‌آمد و لذا لامپ‌های جیوه‌ای او با پشتیبانی جورج و ستینگهاوس (1888) در سال 1902 به بازار آمدند.
در آن زمان پدیده‌ی فلوئورسان کشف شده بود. ترکیبات شیمیایی خاصی مثل فسفر وقتی در معرض نور فرابنفش قرار گیرند از خود نور ساطع می‌کنند. این گونه مواد شیمیایی اگر به لباس‌هایی که شسته شده و در آفتاب آویزان شده‌اند افزوده شوند رنگ سفید خاصی به آن‌ها می‌دهند. با گذشت زمان افراد اهل فناوری وارد میدان شدند، و یک لوله‌ی حاوی بخار جیوه را از داخل با فسفر پوشاندند و بدین گونه اولین لامپ فلورسنت یا لامپ‌های نواری را ساختند. این لامپ‌ها می‌توانستند نسبت به لامپ‌های معمولی «نور بیشتر و گرمای کمتری» تولید کنند که به معنی کارآیی بیشتر آن‌ها بود.
کمپانی جنرال الکتریک برای نخستین بار آن‌ها را تولید و در سال 1937 در نیویورک برای فروش به بازار عرضه کرد. امروزه لامپ‌های فلورسنت را به رنگ‌های متنوع و جذابی تولید می‌کنند. از دهه‌ی 1980 برای سهولت مصرف به اشکال منحنی نیز تولید کرده‌اند تا به جای چراغ‌های حبابی معمولی قابل مصرف باشند. این گونه لامپ‌ها 20 درصد لامپ‌های معمولی برق مصرف می‌کنند و طول عمر بیشتری دارند. اگرچه این لوله‌های سرد امروزه مسئول تامین بخش عمده‌ی نور مصرفی جهان هستند، اما تاریخ مصرف آن‌ها نیز رو به اتمام است. دیود‌هایی که نور ساطع می‌کنند یا همان لامپ‌های LED (1965) در سال‌های آینده به تدریج جای آن‌ها را خواهند گرفت.
