در سال 1900 یکی از پیشگامان عرصه‌ی تولید خودرو فردینانت پورشه وسیله‌ی نقلیه‌ی عجیبی را در بازار جهانی خودروی پاریس به معرض نمایش گذاشت. در این وسیله چرخ‌ها به طور مستقیم با نیروی حاصل از موتور بنزینی حرکت نمی‌کردند، بلکه موتور ژنراتوری را فعال می‌کرد که جریانی را به سوی موتوری الکتریکی که روی چرخ‌ها قرار داشت می‌فرستاد. این اولین نمونه‌ی خودروی «هیبرید» یا به طور دقیق‌تر «هیبرید متوالی» بود. این موتور ده‌ها سال از زمان خود جلوتر بود. تا مدت‌ها قبل از عرضه‌ی آن بنزین ارزان بود و لذا کارایی سوخت چندان اهمیتی نداشت و مسأله‌ی آلودگی هوا مایه‌ی نگرانی کسی را فراهم نمی‌کرد. در دهه‌ی 1970 بود که چنین مسائلی مطرح شدند و موتورهای هیبریدی مورد توجه قرار گرفتند.
در سال 1974 مخترع آمریکایی ویکتور ووک (که برادر رمان نویس معروف هرمان ووک بود) به طور فعال و پیوسته در زمینه‌ی ساخت خودرو‌های الکتریکی کار می‌کرد. او در سال 1976 توانست یک بیوک مدل اسکای لارک را با موتوری بسیار کوچک که به موتوری برقی وصل می‌شد بازسازی کند. این خودرو قادر بود با موتور بنزینی یا برقی یا هر دو حرکت کند. معاهده‌ی هوای پاک که در سال 1970 تصویب شده بود، ووک را بسیار تحت تاثیر قرار داد. او معتقد بود که چنین موتور هیبریدی می‌تواند از تولید گاز‌های آلاینده به میزان 90 درصد بکاهد و در عین حال مصرف سوخت خودرو را نیز بهبود بخشد. ادعاهای او درست بودند. وقتی سازمان حفاظت محیط زیست آمریکا خودرو را آزمایش کرد معلوم شد که آلاینده‌های خروجی آن فقط 9 درصد خودرو‌های بنزین سوز و کارایی مصرف سوخت آن نیز نسبت به زمان پیش از تبدیل دو برابر است. اما ووک از زمان خود بسیار جلوتر بود. بنابراین سرمایه‌گذاری برای تحقیق در زمینه‌ی موتورهای هیبریدی متوقف شد و تنها اشخاص متفنن برای علاقه‌ی شخصی وقت خود را صرف آن کردند.
ولی در دهه‌ی 1990 با افزایش قیمت سوخت و تشدید معضل آلودگی هوا، حکومت آمریکا با در نظر داشتن راهکار خودرو‌های هیبریدی برای تولید نسل جدیدی از خودرو‌ها دست به دامان صنعت شد. در آن زمان فناوری تولید خودرو به پیشرفت مهم دیگری به نام «ترمز مولد» (regenerative braking) دست یافت که محصول نبوغ مهندس برق، دیوید آرتور بود. وقتی خودرو ترمز می‌کرد انرژی جنبشی آن با این دستگاه به برق تبدیل و در باتری ذخیره می‌شد. این دستگاه کارایی سوخت را باز هم افزایش داد. ترمز‌های مولد توسط سازندگان عمده در بیشتر خودرو‌های هیبرید کنونی که در بازار عرضه می‌شوند (هر چند هنوز تعداد خودرو‌های هیبرید بسیار کم است) به کار می‌روند.
شاید در قرن بیست و یکم خودرو‌های هیبرید با فواید بسیاری که دارند. قادر به تسخیر بازار باشند. بدیهی است آن‌ها می‌توانند از نظر قیمت و کارایی با خودرو‌های سنتی رقابت کنند. اما راه‌های دیگری نیز برای نیل به همان اهداف وجود دارد از جمله استفاده از خودرو‌هایی که انرژی آن‌ها از پیل‌های سوختی (fuel cells) از جمله پیل‌ها هیدروژنی تامین می‌شود. شاید تا منسوخ شدن خودرو‌های بنزینی بیش از چند دهه فاصله نداشته باشیم. از هم اکنون نشانه‌های فرا رسیدن فصلی نوین در صنعت تولید خودرو به وضوح دیده می‌شود.
