کافه خوندنی

سازنده‌ی پیشگام کشتی‌های هوایی کنت فردینانت فون تسپلین آلمانی اولین کسی نبود که مشکل اصلی بالن‌های مسافری را حل کرد. این بالن‌ها به دلیل نداشتن نیروی محرکه اسیر دست باد بودند. نام دیگر کشتی‌های هوایی یا دیژریبل که از زبان فرانسه به معنی هدایت کردن اخذ شده به همین معنی دلالت دارد. کشتی‌های هوایی بر خلاف بالن‌ها می‌توانستند به هرجا که می‌خواستند بروند. آنری ژیفار فرانسوی در سال 1852 مسافت 30 کیلومتر را با یک کشتی هوایی مجهز به موتور بخار طی کرد. 50 سال بعد دیگران به جای موتور بخار از موتورهای بنزینی و الکتریکی استفاده کردند.

با این وجود نام تسپلین در یاد‌ها ماند. او یک ژنرال فرانسوی 53 ساله در آستانه‌ی بازنشستگی بود که در زمینه‌ی ارتقای کشتی‌های هوایی یا بالن‌های موتوردار و تبدیل آن‌ها به ماشین‌های جنگی برای شناسایی و بمباران شهر‌ها و کشتی‌های آبی فعالیت زیادی داشت. او با دشواری‌های فنی بسیاری مواجه شد، در کشتی‌های هوایی بزرگتر و کارآمدتر، کیسه‌ی پر از گازی که سبب برخاستن کشتی به هوا می‌شد ناپایدار بود و هر لحظه ممکن بود فشرده و مچاله شود و فاجعه‌ای به بار آورد. تسپلین برای حل این معضل داربستی برای حمایت از پوشش خارجی ساخت که در داخل آن قرار می‌گرفت. از طرفی در داخل کیسه‌ی هوای اصلی محفظه‌های پر از گاز دیگری نیز جای داد. در مدل‌های بعدی داربست را از آلیاژ جدید آلومینیومی موسوم به دورالومین ساختند (1886).

کشتی هوایی ساخت او لوف شیف 1، نخستین سفرش را در سال 1900 انجام داد. طی یک دهه بعد این گونه کشتی‌های آلمانی در حال جابجایی مسافران و بسته‌های پستی به وفور در آسمان آلمان دیده می‌شدند و با وجود این که در آن‌ها از گاز هیدروژن که قابل اشتعال بود استفاده می‌کردند فاجعه‌های زیادی به بار نیاوردند. این کشتی‌ها در سال 1908 وارد ارتش شدند و در سال 1914 آلمان صاحب بزرگرترین ناوگان هوایی جهان مشتمل بر 100 کشتی هوایی مخصوص فعالیت‌های نظامی بود. تسپلین به قهرمانی بزرگ تبدیل شدو محصول نبوغ او مایه‌ی غرور ملت آلمان بود.

اما وقتی جنگ از راه رسید در برخورد با واقعیت رشته‌ها پنبه شد. این کشتی‌ها با وجود ظاهر ترسناکی که به هنگام پیشروی آهسته داشتند، سکوهای مناسبی برای پرتاب بمب نبودند و خسارات ناچیزی به دشمن وارد می‌ساختند. در عین حال خودشان در برابر حمله‌ی جنگنده‌های دشمن و آتش زمینی آسیب‌پذیر بودند. در پایان جنگ وظایف آن‌ها یکسره به هواپیماها واگذار شد (1903). تسپلین در سال 1917  بی‌آن که شاهد گسترش کاربرد کشتی‌های هوایی در زمینه‌های غیرنظامی باشد، درگذشت. در سال 1919، R-34 انگلیس اولین کشتی هوایی بود که توانست از اقیانوس اطلس عبور کند. هر چند بسیاری از کشتی‌ها از جمله گراف تسپلین به مدت یک دهه یا بیشتر با استفاده از گاز هلیم که مطمئن‌تر و غیرقابل اشتعال‌تر از هیدروژن بود فعالیت کردند اما بروز چند حادثه‌ی مرگبار از جمله فاجعه‌ی هیندنبورگ در سال 1937 باعث سلب اعتماد عمومی شد. از دهه‌ی 1930 به بعد آن‌ها دیگر قادر به رقابت با هواپیماها که سریع‌تر و ایمن‌تر حرکت می‌کردند نشدند و سرانجام کنار گذاشته شدند. البته کشتی‌های هوایی در نبرد بر ضد زیردریایی‌ها طی جنگ جهانی دوم نقش مهمی ایفا کردند.