در بسیاری از جوامع باستان تکنیک‌ها دقیقی برای جایگزین کردن یا ترمیم دندان‌های پوسیده و دندان‌های افتاده به کار می‌رفت. اما مدت‌ها طول کشید تا در اروپا شیوه‌های مناسبی برای مراقبت از دندان‌ها به وجود آید. اولین راهنمای جامع دندانپزشکی توسط پیتر فوشار فرانسوی که جراح – دندانپزشک بود در سال 1728 منتشر شد. تغذیه‌ی بد به ویژه از زمانی که کشف‌های مربوط به قاره ی جدید از جمله شکر به زندگی مردم اروپا راه یافت بیماری‌های دهان و دندان را بیشتر کرد و پوسیدگی دندان فراگیر شد.
لازمه‌ی ترمیم دندان پوسیده، تراشیدن و زدودن مواد پوسیده است که کار سریع و راحت و خوشایندی هم نیست. شیوه‌های گوناگونی در اواخر قرن هجدهم ابداع شد که این مته‌ها را با کمک انگشتان یا زه کمان (bowstring) جواهرساز‌ها می‌چرخاندند. جان گرین وود، دندانپزشک اولین رئیس جمهور آمریکا (که وضع دندان‌هایش بسیار خراب بود) از مته‌ای که با کمک پدالی آن را می‌چرخاند استفاده می‌کرد. در قرن نوزدهم مته‌هایی ساخته شدند که با هوایی که از دمنده‌های پایی جریان می‌یافت یا فن‌های ساعت یا هندل‌هایی که با دست چرخانده می‌شدند،کار می‌کردند. سیستمی از قرقره ها یا کابل‌های انعطاف پذیر چرخش را از «موتور» به مته ی دستی که در دست‌های دندانپزشک بود انتقال می‌داد.
موتورهای برقی در اواخر قرن نوزدهم ساخته شدند. اما سنگین و گران بودند و چند دهه طول کشید تا مصرف آن‌ها فراگیر شود. بیشتر مته‌های دندانپزشکی در قرن بیستم را با پدال می‌چرخاندند که دست‌های دندانپزشک آزاد باشد. اما سرعت چرخش مته‌ها 800 دور در دقیقه بود که درد زیادی به وجود می‌آورد. بیمار‌های مطب دندانپزشکی می‌بایست بردبار و صبور باشند. مته‌هایی که با توربین‌های بادی کار می‌کردند و چند صدبار در ثانیه می‌چرخیدند و با آب سرد می‌شدند، در چند دهه‌ی آخر قرن بیستم رواج یافتند و به میزان زیادی از درد و رنج و ترس بیماران مطب‌های دندانپزشکی کاستند.
برای پر کردن حفره‌ی آماده شده با مته از مواد مختلفی استفاده می‌شد نظیر: خرده سنگ، گوتا- پرشا (صمغ)، ورقه‌های قلع یا سرب یا سیلندر، قطعات چوب پنبه؛ و نیز طلا (که اگر از عهده‌ی پرداختن هزینه‌اش بر می‌آمدند ترجیح داده می‌شد.) مته‌های برقی تقاضا برای ماده‌ای ارزان جهت پر کردن دندان را افزایش دادند و در سال 1816 اوگوست تاوا فرانسوی برای نخستین بار نقره‌ی حاصل از ذوب سکه‌ها را با جیوه مخلوط کرد و «آمالگام» را ساخت که در ابتدا نرم بود اما پس از قرار گرفتن در محل مورد نظر سخت می‌شد. آمالگام به تازگی با ساخته شدن مواد مصنوعی دیگر به تدریج دارد از رده خارج می‌شود.
دندانپزشکان برای کاهش درد در گذشته از اکسید نیترو استفاده می‌کردند که از طریق ماسک استنشاق می‌شد و اگر با اکسیژن مخلوط می‌شد اثر آن افزایش می‌یافت. تزریق کوکائین نیز میتوانست بی‌حسی موضعی در لثه و دندان ایجاد کند اما احتمال معتاد کردن بیماران باعث شد با انجام مطالعاتی فرمول شیمیایی آن را تغییر دهند. در سال 1905 نووکائین (به معنای کوکائین جدید) عرضه شد- ماده‌ای قوی که خاصیت اعتیاد آور نداشت. ماده‌ی بی‌حسی متداول‌تری که بعد‌ها ساخته شد و امروه نیز به کار می‌رود لیگنوکائین است.
