زبان بدن اهمیت بسیار زیادی در تعامل میان انسان ها دارد. محققان دانشگاه پرینستون نشان داده اند که ما برای پی بردن به احساسات طرف مقابل، به صورت ناخودآگاه به زبان بدن دیگران بیش از تغییرات چهره آنها اعتماد می کنیم. این پژوهش ها یافته های قبلی دکتر آلبرت مهرابیان را تایید می کند که مطابق آنها زبان بدن مسئول 55 درصد پیام های انتقالی شما به دیگران است.
ممکن است شما برخی از این نکات را قبلا از متخصصان منابع انسانی شنیده باشید، مانند آنکه《دست به سینه ننشینید》 یا 《ارتباط چشمی مناسبی برقرار کنید》. اما به راستی نمی دانید که چرا رعایت این نکات در محیط کاری اهمیت دارد. شاید اکنون زمان آن فرا رسیده باشد که اهمیت زبان بدن را دریابید. در اینجا شش نمونه از حرکات بدنی را مورد بررسی قرار خواهیم داد که مشارکت میان افراد را تخریب می کند. با آگاهی از این نکات می توانید اطمینان یابید که پیام ها را به درستی به همکاران خود منتقل کرده اید: 1. دکتر کارول کینزی معتقد است که شما هنگام تعامل با دیگران غالبا بر چهره و دیگر اعضای بالایی بدن خود متمرکز هستید، در حالی که اعضای نیمه پایین هم در انتقال پیام های ارتباطی موثر هستند. به طور مشخص شما اغلب پاهایتان را نادیده می گیرد، در حالی که شیوه قرار گرفتن و حرکت آنها احساسات شما را آشکار می سازند.
این مساله ممکن است به نظر شما بی معنا برسد؛ چه کسی به نکته کم اهمیتی مانند جهت پاهای ما دقت می کند؟ اما آنچه اهمیت دارد آن است که ما به صورت ناخودآگاه پیام های زبان بدن را دریافت می کنیم. برای مثال ممکن است بدن شما با فرد مخاطب رودررو باشد اما پاهایتان و یا حتی یک پا در جهت دیگری قرار گرفته باشد. این برای ناخودآگاه طرف مقابل به معنای آن است که شما از مکالمه بیرون رفته اید. پس در نوبت بعدی که می خواهید اشتیاق خود را در یک مکالمه نشان دهید، مطمئن شوید که هر دو پایتان به سوی فرد مخاطب قرار گرفته است.
- اینکه بدن خود را بسته نگاه دارید و دستها یا پاهایتان را روی هم بیندازید، به دیگران این نکته را نشان می دهد که به لحاظ ذهنی نیز در مقابل آنها موضع گرفته اید. برای مثال دست به سینه نشستن اغلب نشانه ای از فاصله، اضطراب، عدم امنیت، رویکرد دفاعی یا سرسختی است
اگر می خواهید ارتباط و مشارکت باز و گسترده با دیگران داشته باشید، باید پیش از هر چیز گشاده رویی و اشتیاق خود را به آنها نشان دهید. البته با آنکه دست به سینه نشستن در جمع واکنش منفی خواهد داشت، به طور همزمان فواید روانی را نیز در پی دارد. به طور مثال تحقیقات نشان می دهد که افراد با این واکنش بدنی سرسختی بیشتری بر مواضع و وظایف دشوار خود نشان می دهند و به این روش مقاومت بیشتری پیدا می کنند.
- وضعیت اعمال قدرت به حالتی گفته می شود که در آن دستها به کمر زده شده، سینه جلو و بدن حجیم تر از چیزی که هست نشان داده شود. این وضعیت پیش از ورود به مصاحبه یا آغاز سخنرانی عمومی می تواند باعث افزایش اعتماد به نفس یا برانگیختگی روانی شما شود.
اما انجام آن پیش چشم دیگران به معنای بستن تمام راه های ارتباطی خواهد بود. در یکی از پژوهش های اخیر نشان داده شده است که انجام این کار باعث از میان رفتن فرصت مشارکت می شود. در حقیقت هرچه مدیری بیشتر از این رفتار استفاده کند، میزان مشارکت موثر دیگران در مباحث کاهش خواهد یافت.
لذا اگر می خواهید از ایده های واقعی گروه کاری خود مطلع شوید، در هنگام صحبت با آنها، به ویژه زمانی که پشت میز نشسته اید، به سویشان متمایل شوید؛ با این کار علاقه و جدیت خود را در مورد بحث جاری نشان می دهید.
- واضح است که بی علاقگی نشان دادن به دیگران باعث می شود آنها احساس کنند که مورد بی توجهی قرار گرفته اند. هرگز این کار را انجام ندهید. ممکن است همزمان مشغول انجام چندین کار باشید و به همین دلیل نسبت به گفته های مخاطبان بی توجهی کنید.
ظاهر شما نیز در این میان اهمیت زیادی دارد. ممکن است به سخنان طرف مقابل گوش دهید اما همزمان پیام بی علاقگی را به مخاطب منتقل کنید. پس لپ تاپ خود را خاموش کنید، به تلفن ها جواب ندهید و با حفظ تماس چشمی با همکاران خود آنها را به ادامه بحث مشتاق سازید.
البته باید به خاطر داشته باشید که زیاده روی در تماس چشمی هم می تواند مشکل ساز باشد. در یکی از تحقیقات نشان داده شده است که احتمال پذیرش سخنان شما در صورت نبود تماس چشمی کاهش می یابد؛ اما در عین حال زیاده روی در این کار نیز ممکن است باعث شود که مخاطب احساس تحت سلطه قرار گرفتن پیدا کند. از این رو متخصصان توصیه می کنند که حدود 60 درصد از زمان گفتگو را با تماس چشمی پیگیری کنید.
- پیام های ارسالی با حرکت سر از جمله علائم جهانی هستند که به عنوان پذیرش و تصدیق نظر مخاطب تفسیر می شوند. محققان رباتیک از همین علائم برای تسهیل ارتباط میان ربات ها و انسان استفاده کرده اند؛ چرا که حرکات سر جزئی بسیار ضروری از ارتباطات انسانی است. پس اگر حرکت دادن سر می تواند به برقراری ارتباط با یک ربات منتهی شود، تصور کنید در مقابل انسان ها چه تاثیری خواهد داشت.
متن کامل مقاله را می توانید در نشریه معیشت، شماره 8 مطالعه نمایید.
