اما مشکلاتی نیز وجود داشت. اگرچه سیمان قدرت تراکم زیادی دارد و می‌تواند وزن بالایی را تحمل کند به آسانی خرد نمی‌شود، اما در برابر کشش ضعیف است و اگر آن را بکشید به راحتی ترک برمی‌دارد و تکه‌تکه می‌شود.
خیلی‌ها از جمله باغدار فرانسوی ژوزف مونیه سعی کردند بر این مشکل غلبه کنند. او پیشگام استفاده از توری فولادی کارگذاری شده در لوله‌های بتنی فاضلاب‌ها بود که مثابه آن‌ها را در باغداری به کار می‌بردند، ایده‌ی خود را در سال 1867 به ثبت رساند و آن را در نمایشگاه بزرگ پاریس همان سال عرضه کرد. مونیه در این زمینه آموزش خاصی ندیده بود، اما به طور تجربی می‌دانست باید چه کار کند.
طی دهه‌ی بعد او درباره‌ی مفهوم «سیمان تقویت شده» بیشتر تحقیق کرد و تعداد اختراع‌هایی را که به ثبت رسانده بود افزایش داد، اختراع‌هایی چون لوله‌های سیمانی، تانک ها و مخازن آب، چارچوب‌هایی برای ساختن درگاه و سردر منازل، پل‌های ثابت و متحرک، تیرهای راه‌آهن، و تیرچه‌های سیمانی افقی برای افزایش استحکام ساختمان‌ها. سیم‌هایی که در داخل سیمان قرار می‌دادند در برابر کشش مقاومت می‌کردند و خود سیمان در برابر فشار مقاوم بود و بدین گونه هر دو مانند یک واحد یکپارچه عمل می‌کردند و لذا محدوده‌ی کاربرد‌های سیمان و بتن گسترده‌تر شد. پلی با بتن تقویت شده در پارک گلدن گیت سانفرانسیسکو ساختند که در سال 1889 افتتاح شد که هنوز هم وجود دارد. چند دهه بعد از بتن تقویت شده برای ساخت کانال پاناما استفاده کردند.
یکی از کسانی که در نمایشگاه پاریس از اختراع مونیه تمجید کرد مهندسی بود به نام فرانسوا انی بیکو. او خیلی زود به بررسی راه‌های ممکن استفاده از این فناوری در ساخت بنا پرداخت و میله‌های فولادی را برای افزایش استحکام سیمان به کار برد. در سال 1879 کف‌های یک تکه‌ای از سیمان مقاوم ساخت و در سال 1892 با استفاده از کف و تیر و ستون از جنس سیمان مقاوم و اتصال آن‌ها با قلاب‌های فلزی ساختمان کاملی احداث کرد و امتیاز ساخت این گونه بناها را به نام خود ثبت کرد. او با این شیوه مجموعه‌ی آپارتمان‌هایی در پاریس ساخت و الگویی برای احداث ساختمان به وجود آورد که امروزه نیز به طور گسترده به کار می‌رود.
به این ترتیب ساختمان‌سازی با استفاده از بتن مقاوم و فولاد بهتر در اسکلت و زیرساخت بنا (به جای استفاده از دیوارهای قطور) رواج یافت. خیلی زود عمارات بلندمرتبه‌ای ساخته شدند که هر چند بیش از 20 طبقه نداشتند اما «آسمان‌خراش» لقب گرفتند. همچنین وسیله‌ی دیگری نیز اختراع شد که امکان ساخت عمارات بلندتر را تسهیل کرد، دستگاهی به نام «آسانسور» یا بالابر که ایلایشا اوتیس (1853) مخترع آن بود.
