کافه خوندنی

خانواده هایی که یک بیمار آسمی دارند به خوبی می دانند که چه علایمی نشان دهنده این است که یک حمله آسمی در راه است، اما بقیه چی؟ بسیاری از ما از این علایم هیچ اطلاعاتی نداریم و در این روزهای آلودگی هوا احتمال اینکه ناگهان در خیابان یا محل کارمان کسی را ببینیم که در معرض این حمله باشد زیاد است. تنگی نفس، خس خس سینه، تنفس بسیار سریع، احساس اضطراب و وحشت و رنگ پریدگی و عرق کردن؛ همه اینها که اتفاق بیفتند باید خودتان را برای مواجهه با یک حمله آسمی آماده کنید. نکته مثبت داستان اینجاست که بیشتر حمله های آسمی خطرناک نیستند و اگر عکس العمل مناسب نشان داده شود، فردی که دچار حمله شده خیلی زود به حال عادی بازمی گردد. اما برخی حمله های آسمی نیاز به کمک های بیشتری دارد، در این متن سعی کرده ایم به زبان ساده تمام آن چیزی را که برای مواجهه با یک حمله آسمی لازم است، بگوییم.

به بدتر شدن ناگهانی علایم آسم به علت سفت شدن عضلات اطراف راه های هوایی حمله آسم می گویند. در هنگام حمله آسم، دیواره راه های هوایی معمولا متورم، زخیم و ملتهب می شود. این حالت ها (سفت شدن عضلات مسیر هوایی، التهاب و تولید خلط) باعث بروز علایمی مانند تنگی نفس، خس خس سینه، سرفه و سایر مشکلات مشابه می شود. سایر علایم آسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

خس خس شدید در هنگام دم و بازدم

سرفه هایی که متوقف نمی شوند

تنفس بسیار سریع

سفت شدن عضلات گردن و قفسه سینه

اشکال در صحبت کردن

احساس اضطراب و وحشت

رنگ پریدگی و عرق کردن

آبی شدن لب یا ناخن ها

بدتر شدن علایم با وجود اینکه از داروهایتان نیز استفاده کرده اید.

 نخستین کمک بعد از حمله آسمی

پس از حمله به فرد کمک کنید تا در وضع مناسب نیمه نشسته قرار گیرد و در مصرف دارو او را یاری کنید. در زمان بروز آسم، با انقباض عضلات مجاری تنفسی، مجاری تنگ و نفس کشیدن برای بیمار دشوار می شود. از اسپری های شل کننده عضلات استفاده کنید تا عبور هوا از مجاری تنفسی تسهیل و تنفس بیمار راحت تر شود.

به بیمار اطمینان خاطر دهید، در صورت شدید بودن حمله آسمی و همراه نداشتن دارو یا بی تأثیر بودن دارو بر بیمار، با شماره 115 تماس بگیرید یا از فرد دیگری بخواهید این کار را انجام دهد، حمله خفیف پس از چند دقیقه رفع می شود، درغیر صورت یا در صورت موثر نبودن اسپری با شماره 115 تماس بگیرید.

چگونه می توان تشخیص داد فردی دچار حمله آسمی شده است؟

افراد دارای آسم توانایی اداره کردن مشکل خود را دارند و می توانند به شما اطلاع دهند که دچار مشکل آسم شده اند. دشواری در تنفس، صحبت و سرفه کردن و ویزینگ تنفسی از علایم بروز حمله آسمی است. در زمان حمله آسمی ممکن است فرد به دلیل تلاش زیاد برای نفس کشیدن مضطرب و پریشان به نظر برسد. در برخی موارد رنگ لب ها، لاله گوش ها و بستر ناخن ها به دلیل نبود اکسیژن کافی در بدن مایل به خاکستری تغییر می کند. در صورتی که بیمار اسپری خود را همراه نداشته باشد، به منظور انتقال فوری او به بیمارستان و انجام درمان های اورژانسی با شماره 115 تماس بگیرید.

چه زمانی باید با شماره 115 تماس گرفت؟

درصورت بروز علایم ذیل با شماره 115 تماس بگیرید:

بیمار نخستین حمله را تجربه می کند، نفس نمی کشد، به دشواری صحبت می کند، خسته و ناتوان به نظر می رسد، داروها تأثیری در بهبود بیماری ندارد و داروهای بیمار همراهش نیست.

کمک های اولیه هنگامی که بیمار بیهوش است و نفس نمی کشد

تنفس بیمار را با بالا بردن چانه، متمایل کردن سر او به سمت عقب و حس بازدم او با گونه ها و صورت خود بررسی کنید.

هنگامی که بیمار بیهوش است، عضله های او شل و بابرگشت زبان به سمت حلق، راه هوایی او مسدود و در نتیجه تنفس برای او غیرممکن می شود. با بالا برد چانه، متمایل کردن سربیمار به سمت عقب و بازگرداندن زبان به حالت عادی خود راه هوایی بیمار باز می شود. به حرکت قفسه سینه بیمار توجه کنید، در صورت وجود حرکات دم و بازدم و لمس بازدم بیمار با گونه ها یا صورت خود، می توان تنفس بیمار را تشخیص داد.

فوراً با شماره 115 تماس بگیرید یا از افرادی دیگری بخواهید این کار را انجام دهد. در صورت احساس تنفس به بخش «بیمار بیهوش است و تنفس دارد» مراجعه کنید.

درصورت احساس نکردن تنفس، شروع به وارد آوردن فشار به قفسه سینه کنید. کف یکی از دستان را روی وسط قفسه سینه قرار دهید و کف دست دیگر را روی آن دست قرار دهید، سپس انگشتان خود را به هم قفل کنید.

به این مراحل فشار قفسه می گویند. این کار باعث گردش خون در بدن می شود و در نتیجه به حفظ اعضای حیاتی از قبیل مغز و امکان برطرف شدن انسداد در راه هوایی بیمار کمک خواهد کرد.

تا رسیدن اورژانس به ازای هر دقیقه صد فشار آورید.

قبل از وارد آوردن فشار بعدی اجازه دهید قفسه سینه بالا آید.

کمک های اولیه مرتبط را بشناسید

احیای قلبی – ریوی (روش های تأیید شده)

سی بار به قفسه سینه فشار آورید.

سفت فشار آورید. به قفسه سینه به عمق پنج سانتی متر و صد بار در دقیقه تند تند فشار آورید.

دو تنفس به بیمار بدهید.

بینی بیمار را با دو انگشت ببندید و دهان را محکم به دهان بیمار بچسبانید.

در دهان بیمار به مدت یک ثانیه بدمید. مطمئن شوید که قفسه سینه بیمار بالا می آید.

تنفس مصنوعی را یکی بعد از دیگری ادامه دهید.

اگر قفسه سینه بالا نیامد، مجدد سر را به عقب کشیده و یک تنفس دیگر بدهید.

احیای قلبی – ریوی را ادامه دهید و تنها در موارد زیر احیا را متوقف کنید:

الف) نشانه ای از برگشت بیمار مشاهده می کنید، مانند نفس کشیدن

ب) دفیبریلاتور قابل استفاده باشد.

پ) یک امداد رسان آموزش دیده یا پرسنل فوریت های پزشکی بالای سربیمار حاضر شوند.

ت) برای ادامه کار بسیار خسته شده اید.

ث) محل غیر امن شود.

در صورت نیاز می توانید وارد آوردن فشاربر قفسه سینه را به همراه تنفس دهان به دهان یا تنفس از طریق بینی انجام دهید.

سینه مهم ترین اقدام اولیه است، چرا که خون بیمار محتوی مقداری اکسژن است، فشار وارده خون را در بدن به جریان می اندازد و با این جریان اکسیژن به مغز می رسد.

پس از حمله به فرد کمک کنید تا در وضع نیمه نشسته قرار گیرد و در مصرف دارو او را یاری کنید. در زمان بروز آسم، با انقباض عضلات مجاری تنفسی، مجاری تنفسی تنگ و نفس کشیدن برای بیمار دشوار می شود، از اسپری شل کننده عضلات استفاده کنید تا عبور هوا از مجاری تنفسی تسهیل و تنفس راحت تر شود.