سفالگری فراتر از فناوری و توجه به کاربرد اشیاء، آمیزه‌ای است از آفرینش هنری تولید اشیای ظریف با الگوها و رنگ‌های تزیینی زیبا، تذهیب کاری و سایر ظرافت‌ها برای ساخت آثار هنری که در زندگی روزمره مفیدند. در اروپای قرن هجدهم سفال‌هایی که اغلب در تولید فنجان، بشقاب و سایر ظروف به کار می‌رفتند سفید، نیمه شفاف، محکم اما از نظر ظاهری ظریف و شکننده بودند و به دلیل منشأ جغرافیایی «چینی» یا به دلیل شباهت با نوع خاصی از صدف «پورسلاین» نامیده می‌شدند.
هنرمندان چینی بعد از صد‌ها سال تجربه مخلوطی از کائولین سفید و مواد معدنی را که فقط در چین یافته می‌شد برای ساخت این ظروف انتخاب کردند. وقتی این مخلوط در اجاق پخته می‌شد مواد معدنی آن ذوب و با کائولین مخلوط می‌شد و ملات سختی که همان چینی واقعی است به وجود می‌آمد. چینی‌ها به مدت چند قرن راز ساخت آن را پنهان نگه می‌داشتند.
کاشفان و تاجران نخستین نمونه‌هایی از چینی و نیز سایر عجایب آن ملک را با خود سوغات آوردند. با گسترش مصرف نوشیدنی‌ها و خوردنی‌های آمریکایی و شرقی مثل چای، قهوه و شکلات تقاضا برای فنجان و نعلبکی چینی به سرعت در میان افراد مرفه بالا رفت و سازندگان اروپایی سعی کردند ظروف چینی بسازند. اما چون مواد معدنی لازم را نداشتند موفق نشدند.
در حدود 1575 با انجام آزمایش‌هایی در ایتالیا چینی «مصنوعی» یا «ملات نرم» با حرارت دادن مخلوطی از کائولین و مواد شفاف محلی ساخته شد. ظروف حاصل مختصری ناصاف بودند اما رنگ کرم داشتند که نسبت به رنگ سفید چینی‌های واقعی جذاب‌تر بود. طی قرن‌های بعد سازندگان این گونه ظروف چینی در سراسر اروپا به کار پرداختند و حتی امروزه نیز کارخانه‌های مشهور چینی سازی در سورس و لیموژ نزدیک بستر‌های عظیم کائولین خالص و نیز در انگلستان، آلمان و ایتالیا وجود دارند.
اما هنوز به چینی واقعی دست نیافته بودند. در چینی ملات نرم (soft paste) تلالوی خارجی از درخشش قسمت داخلی محصول قابل تشخیص است اما در چینی «ملات سخت» (hard paste) این دو از هم قابل تشخیص نیستند. در اروپا تا سال 1709 راز این نکته را نمی‌دانستند شیمی دان آلمانی یوهان بوتگر پی برد که چینی‌ها مخلوطی از مواد معدنی را به کار می‌برند. او برای پی بردن به ماده‌ی معدنی دلخواه نمونه‌هایی را که از سراسر ساکسونی به دست آورده بود آزمایش کرد. کارخانه‌ی او در میسن که خیلی از درسدن فاصله نداشت تا چند دهه مشهور بود. چینی درسدن امروزه نیز معروف است. بوتگر در زمان مرگ فقط 37 سال داشت.
در حدود 1750 شکل جدیدی از چینی موسوم به چینی استخوانی (bone china) توسط جوسایا اپود ساخته شد. او استخوان‌های گاو را خرد و له کرد و تحت حرارت بالا قرار داد (کالسیفه کرد) و آن‌ها را به «ملات نرم» افزود. نتیجه‌ی حاصل چینی سخت‌تری نسبت به چینی‌های «ملات نرم» معمولی بود. آن‌ها نسبت به چینی‌های واقعی دارای دوام کمتر، اما شفافیت، درخشندگی و جذابیت بیشتر بودند. چینی استخوانی به ویژه در انگلستان رواج یافت.
